اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب السابع: فی خصال الحمیده عن العقل و العلم و ما یحذو جذو هذا النمط » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر چند به قدرت و به علم او با ماست</p></div>
<div class="m2"><p>دانم که به ذات از همهٔ خلق جداست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>خواهی که تو حق را به سخن بنُمایی</p></div>
<div class="m2"><p>خود را بنمای گر نه او خود پیداست</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۲۴۳

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۱۹

شمارهٔ ۱۰

هر چند به قدرت و به علم او با ماست
دانم که به ذات از همه خلق جداست
خواهی که تو حق را به سخن بنمایی
خود را بنمای گر نه او خود پیداست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که خداوند به علم و قدرت خود نزدیک است، اما ذات او از تمامی مخلوقات جدا است. اگر می‌خواهی حقیقت را بیان کنی، بهتر است خود را نشان دهی، زیرا خداوند خود به وضوح قابل مشاهده است.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: هرچند او با ما در قدرت و دانشش است، اما می‌دانم که از نظر ماهیت، از تمام مخلوقات جدا و مستقل است.

هر چند به قدرت و به علم او با ماست

دانم که به ذات از همهٔ خلق جداست

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی حق را با حرف‌های خود نشان دهی، ابتدا باید خودت را معرفی کنی. در غیر این صورت، حق به خودی خود آشکار است.

خواهی که تو حق را به سخن بنُمایی

خود را بنمای گر نه او خود پیداست

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده