اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات » شمارهٔ ۴۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر</p></div>
<div class="m2"><p>طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>انگار که نطفه ای نینداخت پدر</p></div>
<div class="m2"><p>پندار که گلخنی نپرداخت قدَر</p></div></div>

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۱۸۷

شمارهٔ ۵۰

اندیشه مرگت زچه بگداخت جگر
طب تو مزاج مرگ نشناخت مگر
انگار که نطفه ای نینداخت پدر
پندار که گلخنی نپرداخت قدر

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر تأمل شاعر درباره مرگ و تأثیر آن بر روح و جسم انسان است. شاعر به این موضوع می‌پردازد که چگونه اندیشه مرگ می‌تواند دل انسان را به درد آورد و در عین حال به محدودیت‌های دانش پزشکی و عدم شناخت کامل مزاج انسان در برابر مرگ اشاره می‌کند. او با تشبیهات مختلف، به ناامیدی از زندگی و عدم شکوفایی واقعی اشاره می‌کند.

شمارهٔ ۴۸

شمارهٔ ۴۹

هوش مصنوعی: فکر مرگ تو چرا جگرم را سوزاند؟ پزشکان هم شرایط مرگ را نشناخته‌اند.

اندیشهٔ مرگت زچه بگداخت جگر

طبّ تو مزاج مرگ نشناخت مگر

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که پدر اندیشه، هیچ بذر یا نطفه‌ای نیاخته است و از آنجایی که گلخن (محل پرورش گل) به خوبی مورد توجه قرار نگرفته، نتیجه‌ای نیز به بار نخواهد آورد.

انگار که نطفه ای نینداخت پدر

پندار که گلخنی نپرداخت قدَر

شمارهٔ ۴۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده