اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة » شمارهٔ  ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>در دیدهٔ هرک توتیای تو بود</p></div>
<div class="m2"><p>سلطانِ زمانه و گدای تو بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>البتّه کمالِ هیچ کس را نرسد</p></div>
<div class="m2"><p>آنجا که جلالِ کبریای تو بود</p></div></div>

احوال و آثار اوحد الدین حامد بن ابی الفخر کرمانی به کوشش احمد کرمی - محمد وفائی - تصویر ۶۶۸

دیوان رباعیات اوحد الدین کرمانی به کوشش احمد ابومحبوب - . - تصویر ۹۸

شمارهٔ  ۲

در دیده هرک توتیای تو بود
سلطان زمانه و گدای تو بود
البته کمال هیچ کس را نرسد
آنجا که جلال کبریای تو بود

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف زیبایی و عظمت شخصی خاص می‌پردازد که در نظر همه مانند یک جواهری درخشان است. او را سلطانی بزرگ و از سوی دیگر، گدای عشق تو می‌بیند. همچنین اشاره می‌کند که هیچ کس به کمال و پختگی او نمی‌رسد، زیرا جلال و شکوه او بی‌نظیر است.

شمارهٔ  ۱

هوش مصنوعی: در چشم هرکسی، تو به عنوان سلطان زمان دیده می‌شوی و شخصی که در خدمت توست، گدا به حساب می‌آید.

در دیدهٔ هرک توتیای تو بود

سلطانِ زمانه و گدای تو بود

هوش مصنوعی: البته هیچ کس به مرتبه و عظمت تو نمی‌رسد.

البتّه کمالِ هیچ کس را نرسد

آنجا که جلالِ کبریای تو بود

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده