عرفی » رباعیها » رباعی شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عرفی دل ما تا به در عشق گریخت</p></div>
<div class="m2"><p>خون گله با شراب نسیان آمیخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>این خون نه به تیغ آشنا شد نه به خاک</p></div>
<div class="m2"><p>این گل نشکفت، از نفس باد بریخت</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۹

عرفی دل ما تا به در عشق گریخت
خون گله با شراب نسیان آمیخت
این خون نه به تیغ آشنا شد نه به خاک
این گل نشکفت از نفس باد بریخت

هوش مصنوعی: عرفی در این شعر به عشق و درد دل اشاره دارد. او می‌گوید که عشق باعث شده دلش به شدت دچار رنج شود و این رنج همراه با فراموشی است. خون گله، نماد درد و غم، با شراب نسیان ترکیب شده که نشان‌دهنده فراموشی و تسکین موقت است. او تأکید می‌کند که این خون نه از زخم و نه از خاک نشأت می‌گیرد و گل نیز به خاطر وزش باد پژمرده شده است. به طور کلی، شعر به تضاد بین عشق، غم و فراموشی می‌پردازد.

رباعی شمارهٔ ۴۷

رباعی شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: دل ما در عشق به سراغ یک حالت خاص رفت و از آن لحظه به بعد، اندوه و غم ما با فراموشی و خوشی مخلوط شد.

عرفی دل ما تا به در عشق گریخت

خون گله با شراب نسیان آمیخت

هوش مصنوعی: این خون نه با تیغ آشنا شده و نه بر روی خاک رخته شد؛ این گل هم شکوفا نشد و تنها به خاطر وزش باد، پژمرده گشت.

این خون نه به تیغ آشنا شد نه به خاک

این گل نشکفت، از نفس باد بریخت

رباعی شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده