هوش مصنوعی: من امروزه مانند شخصی هستم که از دشت زراعت خود، خوشه‌های گندم را درو می‌کند و محصولاتش را پخش می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من از نوع یکتایی و خاص است، این دل به تنهایی و جدایی از دیگران تمایل دارد.

هوش مصنوعی: دل من از زیبایی و لطافت طبیعی تشکیل شده است، زیباتر و گلگون‌تر از چهره‌های ماه‌چهرگان است.

هوش مصنوعی: دل من از جذابیت‌ها و ناز و کرشمه‌های مفاهیم پر شده که از زیبایی‌های دختری در دشت‌ها هم بیشتر است.

هوش مصنوعی: دل من غمگین و تاریک است به خاطر نادانی برخی افراد که همچون داغ‌ها بر دلم نشسته‌اند، مانند دامن لاله‌های چین‌خورده که نشان از ناراحتی و درد دارند.

هوش مصنوعی: گروهی با چهره‌ای زیبا و با حالتی غمگین همچون صبح زود ظاهر می‌شوند، در حالی که نور صبحگاهی کم و محدود است.

هوش مصنوعی: چه شکوفه‌هایی که از باغ وجودم می‌توان چید، اگر دستی درازتر از آستین داشته باشم.

هوش مصنوعی: من هیچ‌کس را ندارم که دعوتم کند، چون به‌واسطه‌ی پنهان‌کاری‌ام، کسی از عشق و نازهای محبوبان با خبر نیست.

هوش مصنوعی: من از جذبه و کشش طبیعت توانسته‌ام معانی عمیق و بلندی را به دست آورم، در حالی که دیدگاه برخی از مردم کوتاه و محدود است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از شراب به کسانی که آلوده‌ هستند بنوشم، اما در عین حال بر نفرت کسانی که پاک و متعهد به دین هستند تأکید می‌کنم.

هوش مصنوعی: در لحظه ای خوش، نامه ای می نویسم که با مهر زیبای زمرد تزیین شده است.

هوش مصنوعی: من کلام خود را بر زبان آوردم و نوشته‌ام، نه اینکه بی‌دلیل سخن گفته باشم. حالا می‌پرسم که آن‌ها چه کسانی هستند و این افراد چه کسانی‌اند؟