هوش مصنوعی: من دلی می‌خواهم که آزاد باشد و در اواثری از عشق نقش بسته باشد، دلی پاک و بی‌غبار، مانند نامه‌ای که مجنون از مادرش به ارث برده است.

هوش مصنوعی: اگر جانم را زنده کنی، از درد و بیماری شفا می‌یابم. می‌خواهم که اوراق زندگی‌ام را یکی یکی پاره کنی و مانند باد آزاد شوم.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم به غم و اندوه خود اهمیت دهم و هر لحظه آرزو می‌کنم صدای بلبل و سایهٔ درخت شمشاد را داشته باشم تا خوشحال شوم.

هوش مصنوعی: ما هر دو به کمک و راهنمایی نیاز داریم، اما تو به یک سری توانایی‌ها احتیاج داری و من به هدایت و راهنمایی.

هوش مصنوعی: دل‌شکستگی و غم ناشی از دردهای درونیم مرا از فریاد زدن باز می‌دارد، اما در واقع من مانند یک بلبل هستم که در انتظار فرصتی برای ابراز احساساتم به آواز درآمدن می‌باشم.

هوش مصنوعی: من در این دنیا کسی را ندارم که به من کمک کند، ولی به سرنوشت امیدوارم. بی‌جهت انتظار می‌کشم و نمی‌بینم که کسی برایم عدالت را برقرار کند. از سرزمین کسری، که نمادی از عظمت و قدرت است، خواهان عدالت هستم.

هوش مصنوعی: من دلقی را به آتش سپردم و خود را با زناری گره زدم. به محبوبم گفتم که از زاهدین طعنه بزند و از راهب برای خودم آرزوی خوشبختی دارم.

هوش مصنوعی: من دلیلی برای مقابله با سرنوشت ندارم، اما هرچند که دنیا به من روی خوش نشان ندهد، خواهان خوشحالی دیگران هستم.