هوش مصنوعی: من کی هستم که در دو جهان راه می‌روم، من از جوهر مقدسی ساخته شده‌ام که در درونم وجود دارد.

هوش مصنوعی: در تصویر من، جلال و عظمت وجود دارد و مانند من در پرده تقدیر هیچ چیز نمی‌تواند مشابهی پیدا کند.

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی و طراوت به من می‌رسد، حس می‌کنم شراب خوش طعم دارم و وقتی عشق به من رو می‌کند، احساس می‌کنم که شکوه و جلالی در پیشانی‌ام نقش بسته است.

هوش مصنوعی: عاشق با اندام و زیبایی‌اش، به من آموزش می‌دهد که چگونه تیرهای عشق را به سمت معشوق رها کنم و به کمک نگاه فریبنده‌اش، غم‌هایم را برطرف کنم.

هوش مصنوعی: در جایی که وفا به شدت نیازمند و جوانه‌زن است، من با تمام وجودم به کمک می‌آیم و در جایی که صفا و پاکیزگی لازم است، من به مانند آب زلال و حیات‌بخش حاضر می‌شوم.

هوش مصنوعی: بر دوش افرادی که در جستجوی زهد و ریاضت هستند، نپوشید شال و پلاس زلیخا و حریر.

هوش مصنوعی: در دنیای ریاضی و فزونی، بدون شک فقر و ناپایداری همانند یک نقطه‌ی کوچک و بی‌اهمیت است، اما در دنیای معنوی و روحی، من همچون بارانی پربرکت هستم که مردم را سیراب می‌کند و عزت و بزرگی را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: در ظرف کسانی که لذت را می‌شکنند، چشمه‌ای از زهر من وجود دارد، و در کاسه‌ی کودک، نوشیدنی شیرین و آرامش‌ بخشی دارم.

هوش مصنوعی: در جایی که آداب و نزاکت در کلام و رفتار مورد توجه است، گوش فرا می‌دهم و به دقت توجه می‌کنم، و در جایی که هنر و زیبایی خود را نمایش می‌دهد، بینش و درک عمیق دارم.

هوش مصنوعی: من در مجموع وجود خود، یک جوهر منحصر به فرد هستم که در زنجیره علت و معلول، بخشی از بی شمار علل و آثار دیگر نیز هستم.

هوش مصنوعی: من برای طلب و درخواست خود، تمام تلاش و کوشش‌ام را به کار می‌برم و در مسیر ادب و احترام، همواره در تلاش هستم تا به خواسته‌هایم دست یابم.

هوش مصنوعی: زمانی که سجده به بت (مجسمه) به شدت طولانی شود، من مانند آتش ناصیه (پیشانی) خود را می‌سوزانم. وقتی که تیغ (شمشیر) معشوق به زیبایی و دلربایی درخشید، به سراغ آن می‌روم.

هوش مصنوعی: من همچون خفاشی هستم که در دل شب و در زیر بال‌هایم نوری از دانایی و خرد که به خورشید می‌ماند، دارم. در عین حال، درخت پرشکوفه‌ای هستم که بلبل‌ها از شاخه‌هایم آواز سر می‌دهند.

هوش مصنوعی: عشق من به کسانی که دلشان آرام است نمی‌رسد و زیبایی‌ام فرار نمی‌کند از افرادی که قلب‌هایشان زخم‌دار است.

هوش مصنوعی: در خانه مجنون که ویران است، من مانند غباری هستم، در حالی که در اتاق لیلی که جایی بهشتی است، بوی خوشم.

هوش مصنوعی: با صدای دلنواز و با گوش دل‌پسند، با همه جوانان ناپخته و با عقل پخته‌ای که تجربه‌های زیادی دارد، در حال گفتگو هستم.

هوش مصنوعی: در دل من قدرت و استقامت زیادی وجود دارد، هرچند که نشانه‌های ضعف من نمایان است و از دین و ایمانم بهره‌مندم، هرچند که به ظاهر فقیر و نیازمند به نظر می‌رسم.

هوش مصنوعی: از نوک انگشتانم خواهش و آرزوهای من بر روی صفحه‌ای نقش می‌بندد و با زبانم مانند قلمی تیز، احساسات و افکارم را بیان می‌کنم.

هوش مصنوعی: شمشیر زبان من، که قاتل است، با اندیشه‌ام به آرامی می‌خورد و به نوعی پوشیده‌شده است.

هوش مصنوعی: برای بیان احساسات و افکار خود، از بالاترین سطح کلام پایین آمدم و این سرود را برگزیدم که اثر اعشی و جریر است.

هوش مصنوعی: خوشبختی و شانس من به من گفت که نمی‌دانم، بر اساس سرنوشت تو، چرا در دام تو گرفتار شدم.

هوش مصنوعی: اگر خود را نمی‌شناسی و ارزش وجودی‌ات را نمی‌دانی، از من خجالت بکش که من از تو بالاتر هستم.

هوش مصنوعی: گفتمان من همچون اسبی است که در دشت طبیعی خود می‌تازد و من از این مسیر بازگشتم چون این راه، راه من نیست.

هوش مصنوعی: بر سر تاج اربابان فانی، کلاهم را رها کرده‌ام و در میان دوستان پاک و باصفا، شبیه به حصیری نقش بسته‌ام.

هوش مصنوعی: در محیط و هوای چمن، خوشحالی و شادی من شکل گرفته است و در بهشت، زندگی‌ام به صورت دل‌انگیزی جریان دارد.

هوش مصنوعی: موفقیت چگونه می‌تواند آسیب بزند به قدرت دستم؟ وقتی که معنای واقعی را جستجو می‌کنم، احساسات درونم شروع به جوش و خروش می‌کنند.

هوش مصنوعی: می‌گویم و به این فکر نیستم که دیگران چه می‌گویند. من مانند رامشگری هستم که در کنار ستاره‌ای درخشان قرار دارد.

هوش مصنوعی: من از بالای مه کنعان برآمده‌ام و از عشق معشوق، زیبایی او را تماشا می‌کنم و آینه‌ای برای دیدن آن دارم.

هوش مصنوعی: در دنیای حکومت و سلطنت من، وقتی که به تو اجازه دیدن نمی‌دهم، بیا و بر پیشانی ماه نگاهی بینداز و نقش تخت مرا مشاهده کن.

هوش مصنوعی: در زمان محاسبه و تعیین سرنوشت‌ها، نمادهایی از ستاره‌ها به عنوان نشانه‌هایی در برابر نویسنده قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: چشمه‌ای که منبع نزدیکیت است، به قدری شیرین و زلال است که پیام عشق و الهام از آن به روح من روان می‌شود و به عمق وجودم نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: عرفی، به کجا می‌روی؟ این راهی که در پیش داری، کدام است؟ نگران نباش و دستت را بر reins نگه‌دار، زیرا این مسیر خطرناکی است.

هوش مصنوعی: از بی‌نظمی و طغیان صدای تو، دل جهانیان به تلاطم افتاده است. من هم با ناله‌ی قلمم می‌خواهم آهنگی بسازم و از درد خود بگویم.