عمان سامانی » گزیدهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آتشی دوش ز رخساره برافروخته بود</p></div>
<div class="m2"><p>دیده گر آب نمی ریخت مرا سوخته بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفت «عمان » ز چه رو دم نزنی ز آتش عشق</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم آن کس که دلم سوخت لبم دوخته بود</p></div></div>

شمارهٔ ۲

آتشی دوش ز رخساره برافروخته بود
دیده گر آب نمی ریخت مرا سوخته بود
گفت عمان  ز چه رو دم نزنی ز آتش عشق
گفتم آن کس که دلم سوخت لبم دوخته بود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از آتش عشق صحبت می‌کند که در چهره‌اش شعله‌ور است. اگر چشمانش اشک نمی‌ریخت، او کاملاً سوخته بود. عمان از او می‌پرسد چرا به خاطر عشق صحبت نمی‌کند، و شاعر پاسخ می‌دهد که آن کسی که دلش را سوزانده، لبش را بسته و او نمی‌تواند حرفی بزند.

شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: دوش به چهره‌ی محبوب حرارتی ایجاد شده بود که اگر چشمم آب نمی‌ریخت، حالم به شدت خراب می‌شد و می‌سوزاندم.

آتشی دوش ز رخساره برافروخته بود

دیده گر آب نمی ریخت مرا سوخته بود

هوش مصنوعی: عمان پرسید چرا درباره آتش عشق صحبت نمی‌کنی؟ گفتم چون کسی که دل من را سوزانده، زبانم را بسته است و نمی‌توانم حرف بزنم.

گفت «عمان » ز چه رو دم نزنی ز آتش عشق

گفتم آن کس که دلم سوخت لبم دوخته بود

شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده