عبید زاکانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل سیر شد از غصهٔ گردون خوردن</p></div>
<div class="m2"><p>وز دست ستم سیلی هر دون خوردن</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا چند چو نای هر نفس ناله زدن</p></div>
<div class="m2"><p>تا کی چو پیاله دمبدم خون خوردن</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۲

دل سیر شد از غصه گردون خوردن
وز دست ستم سیلی هر دون خوردن
تا چند چو نای هر نفس ناله زدن
تا کی چو پیاله دمبدم خون خوردن

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از نارضایتی و غصه‌های ناشی از زندگی شکایت می‌کند. او از آثار ستم و دردهای پیوسته در زندگی صحبت می‌کند و می‌پرسد که تا چه زمانی باید مانند نی، دایم ناله کند و مانند پیاله، خون به دل چشیده و از غصه و رنج رنج ببرد. این ابیات نشان‌دهنده خستگی روحی و ناامیدی شاعر از شرایط زندگی است.

رباعی شمارهٔ ۴۰

رباعی شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: دل از غم و اندوه زندگی پر شده و دیگر نمی‌خواهد عذاب‌هایی که از نابسامانی‌های دنیا به او می‌رسد را تحمل کند.

دل سیر شد از غصهٔ گردون خوردن

وز دست ستم سیلی هر دون خوردن

هوش مصنوعی: چند وقت باید به خاطر هر نفس ناله کرد؟ تا چه زمانی باید مانند پیاله به طور مداوم از درد خود بنوشم؟

تا چند چو نای هر نفس ناله زدن

تا کی چو پیاله دمبدم خون خوردن

رباعی شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده