هوش مصنوعی: نام تو به قدری بلند آوازه است که در سرآغاز کتاب علم و دانش جای دارد. از نام تو می‌توان به جواهرات معانی و مفاهیم دست یافت و بر آن‌ها افتخار کرد.

هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا و به رندان باده بده. جامی که به پیران قدیم طراوت جوانی را هدیه کند.

هوش مصنوعی: تعجبی ندارد اگر خضر و مسیح هم با لب‌های قرمز تو زندگی جاودانی را دوباره زنده کنند.

هوش مصنوعی: وقتی بهار خوش و زیباست و در کنار دوستان دعوت و ملاقات نیست، چه فرقی دارد که پاییز در پی این بهار زندگی را بگذراند؟

هوش مصنوعی: عزیزم، اگر می‌خواهی زیبایی و شکوفایی بهار را در فصل خزان ببینی، به چهره زرد من نگاه کن و اشک‌های سرخ و زیبا را ببین.

هوش مصنوعی: چشم می‌تواند اشک بریزد و غم را از خود بیرون کند، اما دل نمی‌تواند درد پنهان و غمی را که درونش است، رها کند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی حالت روحی‌ات سبک و آزاد باشد، باید از جنبه‌های منفی و اضطراب‌های زندگی فاصله بگیری و مانند نور درخشان به بالا بروی و از سردرگمی‌ها رهایی یابی.