گنجور

شمارهٔ ۲۵

در خرابات مغان تا که مقامست مرا
صحبت پیر و جوان شیشه و جامست مرا
بغلامی تو تا بسته ام ای شاه کمر
شاه آفاق کمربسته غلامست مرا
مرغ دل کی بشود صید بدام دگری
هر خم زلف تو صد حلقه دامست مرا
بی گل روی تو ای رشک پری از کف حور
گر همه خمر بهشت است حرامست مرا
تلخی کاسه زهر از کف شیرین دهنان
خوشتر از شهد و شکر بر لب و کامست مرا
نگه چشم سیاه تو بصحرای دلم
گر همه آهوی وحشی شده را مست مرا
تا کند جلوه مه و مهر ز هر بام و دری
جلوه گر نور علی از درو بام است مرا

اطلاعات

وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب شعری: غزل
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

در خرابات مغان تا که مقامست مرا
صحبت پیر و جوان شیشه و جامست مرا
هوش مصنوعی: در میخانه‌ی دوستان و اهل می، جایی برای من وجود دارد و هم نشینی با افراد سالخورده و جوان، همچنین نوشیدن شراب و استفاده از جام برای من معنای خاصی دارد.
بغلامی تو تا بسته ام ای شاه کمر
شاه آفاق کمربسته غلامست مرا
هوش مصنوعی: من تا زمانی که به غلامی تو درآمده‌ام، ای پادشاه، کمربند شاهان جهان به گردن من است.
مرغ دل کی بشود صید بدام دگری
هر خم زلف تو صد حلقه دامست مرا
هوش مصنوعی: دل من چگونه می‌تواند گرفتار دیگری شود، در حالی که هر پیچ زلف تو برای من مانند حلقه‌ای از دام است؟
بی گل روی تو ای رشک پری از کف حور
گر همه خمر بهشت است حرامست مرا
هوش مصنوعی: بدون وجود چهره‌ی زیبای تو، ای زیبای بی‌نظیر که حوری‌ها به تو حسادت می‌کنند، حتی اگر تمام شراب‌های بهشت هم در دسترس باشد، برای من حرام است.
تلخی کاسه زهر از کف شیرین دهنان
خوشتر از شهد و شکر بر لب و کامست مرا
هوش مصنوعی: تلخی زهر از دست کسانی که زبان شیرینی دارند، برای من بهتر از شیرینی و خوشمزگی است.
نگه چشم سیاه تو بصحرای دلم
گر همه آهوی وحشی شده را مست مرا
هوش مصنوعی: نگاه چشم سیاه تو در دل من مانند دشت وسیعی است. حتی اگر همه آهوهای وحشی هم مست و غرق شوند، من تحت تأثیر آن نگاه تو هستم.
تا کند جلوه مه و مهر ز هر بام و دری
جلوه گر نور علی از درو بام است مرا
هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و روشنی اشاره دارد. در آن، ستاره‌ها و نور خورشید و ماه به تصویر کشیده شده‌اند که از هر گوشه و کنار قابل مشاهده‌اند. همچنین، به نوری اشاره شده که نشان‌دهنده وجود و حضور خاصی است و گویا این نور در خانه یا زندگی شاعر است و او از آن بهره‌مند می‌شود. به طور کلی، حاکی از احساس درخشش و زیبایی در وجود خود و محیطش است.