هوش مصنوعی: ای کسی که به خاطر موهای پیچ در پیچ تو دچار دردسر هستی، چقدر بی‌سر و سامان شده‌ام در اثر غم تو که همچون زخم شمشیری به من آسیب زده است.

هوش مصنوعی: زلف سیاه تو شب را تاریک کرده، اما نور چهره‌ات مانند شمعی در شبستانی، عاشقان را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: چشم‌های جادوگری تو باعث به‌وجود آمدن فتنۀ بسیاری شده است و حتی کسانی که از دین‌های مختلف هستند، مانند ترسا و یهودی، تحت تأثیر آن قرار گرفته‌اند. مگر توانایی مسلمان بودن چند نفر را می‌توان اندازه‌گیری کرد؟

هوش مصنوعی: اگر کشش شوق تو نباشد، چطور می‌توان لحظه‌ای در این بیابان بی‌هدایت پیش رفت؟

هوش مصنوعی: شرافت و بزرگی کعبه که به خاطر وصل اوست را چه می‌دانی، وقتی خودت نه تنها درک نمی‌کنی بلکه هنوز بر مشکلات و موانع زیادی که در زندگی‌ات وجود دارد، ایستاده‌ای.

هوش مصنوعی: من همان بلبل غمگینی هستم که شب و روز بر درختان تو می‌خوانم و از چشمانم اشک‌ها را مانند گل‌های رنگارنگ به زمین ریخته‌ام.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از درد و غم خود سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که چطور اشک و اندوه او مانند نوری روشن در دل آتش، در دلی می‌درخشد. این احساسات عمیق و شگرف ناشی از عشق یا فراق است، به طوری که این غم به گلستانی از زیبایی و احساسات عاشقانه تبدیل می‌شود.