هوش مصنوعی: از چهره گل، عطر و لطافتی به وجود می‌آید که نشانه‌ی زیبایی و شکوه آن است. در عین حال، اگر دردی یا ظلمی بر او بگذرد، این احساسات درونی به فریادی بدل می‌شود که از دل او برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: من آن‌قدر آسیب‌پذیر و ضعیف هستم که وقتی در دام می‌افتم، شرم و خجالت من از وجود صیاد به حالتی می‌افتد که از چهره‌ام بریزد.

هوش مصنوعی: عجیب نیست اگر عشق باعث شود که خونم مثل قطره‌ای از خنجر بریزد و از دستان صیاد بیفتد.

هوش مصنوعی: خسارت بزرگی است که بی لب شیرین تو در دامن کوه باقی بمانم. تا چه زمانی باید به خاطر عشق تو تلاش کنم و خود را خسته کنم و تلاش‌های من بی‌نتیجه بماند؟

هوش مصنوعی: من الگو و نمونه‌ای به تو می‌دهم، همچون نوشتاری که از رنگ لبت می‌چکد. همچون آبی که از دم قلم استادی به زمین می‌ریزد.

هوش مصنوعی: شمع چه حالی دارد وقتی شعله‌اش از زیبایی تو زبانه می‌کشد؟ دل پرنده‌ای که در باغ زندگی می‌کند، از این زیبایی می‌سوزد و اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: برای اینکه ذره‌ای از نور علی را به دنیا نشان دهم، از چشمه خورشید خوشه‌ای از کلام ساخته‌ام.