حکیم نزاری » رباعیات » شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مخموری ما ز مستی مستی اوست</p></div>
<div class="m2"><p>بی مایی ما و نیستی هستی اوست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تعجیل نمی کنیم دانی ز چه؟ زانک</p></div>
<div class="m2"><p>در هر سیلی که می رود پستی اوست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۰

مخموری ما ز مستی مستی اوست
بی مایی ما و نیستی هستی اوست
تعجیل نمی کنیم دانی ز چه زانک
در هر سیلی که می رود پستی اوست

هوش مصنوعی: این ابیات به مفهوم وابستگی ما به خداوند و وجود او اشاره دارند. شاعر می‌گوید که مستی و نشئگی ما از حالت مستی و صفای خداوند ناشی می‌شود و اینکه ما به خودی خود چیزی نداریم و وجود و هستی ما به وجود او وابسته است. همچنین، اشاره می‌کند که در هر سختی و چالشی که پیش می‌آید، دلیل آن به نبودن و ضعف ما و وجود قدرت الهی برمی‌گردد.

شمارهٔ ۳۸

شمارهٔ ۳۹

هوش مصنوعی: ما از سرخوشی و مستی خود به خاطر مستی او هستیم، و بی‌وجودی و کمبود ما ناشی از وجود و هستی اوست.

مخموری ما ز مستی مستی اوست

بی مایی ما و نیستی هستی اوست

هوش مصنوعی: ما عجله نمی‌کنیم، می‌دانی چرا؟ زیرا در هر سیلی که به راه می‌افتد، آن کس که پایین می‌رود، اوست.

تعجیل نمی کنیم دانی ز چه؟ زانک

در هر سیلی که می رود پستی اوست

شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده