هوش مصنوعی: در عشق تو به قدری احساسم قوی است که می‌توانم از نوک قلم شعله و دود تولید کنم و از سینه‌ام که مانند کوره داغ است، بخار و دود بیرون بکشم.

هوش مصنوعی: برای آنکه از سرشوق و افسون چشمان زیبای تو آهی بکشم، از سرزمین عجم بخار و دودی برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگر گیسوانت را از هم باز کنم، از دل‌هام که پر از درد و اندوه است، دودی بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از نیروی نفس خود به اوج برسم، از هر آنچه که هست یا نیست، دود و بخار برمی‌آورم.

هوش مصنوعی: در سفر چنان با شور و شوق حرکت می‌کنم که حتی در فشارها و مشکلات هم می‌توانم به خوبی پیش بروم و از خودم نشانه‌هایی از قدرت و اراده نشان دهم.

هوش مصنوعی: اگر فرصتی به من بدهند تا از درد و رنجی که در دل دارم بگویم، از شدت ناراحتی و سوزش، فریاد می‌زنم و اشک و دود را به هوا می‌فرستم.

هوش مصنوعی: اگر از درون من آهی بلند و سوزان برآید، مانند شعله‌ای که از مشعل بیرون می‌آید، دودهای علمی را منتشر خواهم کرد.

هوش مصنوعی: دل بیچاره‌ام در درد و رنج می‌سوزد، و اگر نباشد که از عمق وجودم شعله‌ای برآید، از غم و اندوه خود به آسمان دود می‌افشانم.

هوش مصنوعی: در دنیا هیچ چیز پایدار نخواهد ماند و همه چیز در نهایت از بین می‌رود. در این میان، من نیز با تمام تلاش‌ها و ترس‌هایم، به وضوح به این حقیقت پی می‌برم که نمی‌توانم از مشکلات فرار کنم و در نهایت، شعله‌های درونم به وجود خواهد آمد.