هوش مصنوعی: اگر یار خوشگلی با حال سرمستی وارد خانه‌ام شود، جانم را فدای او می‌کنم و دل و دلم را به دست او می‌سپارم.

هوش مصنوعی: من به کسی نمی‌گویم که من در چه حالتی هستم و از چه چیزی مست شده‌ام؛ نمی‌خواهم این موضوع در دنیا معروف شود که چشمان خواب‌آلودم به چه چیزهایی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: من آرامشی را پیدا کرده‌ام که از دلِ من آسایش می‌برد؛ این یعنی بردن دل و سوختن جان، کارِ کسی است که به عشق و دلدادگی مشکل دارد.

هوش مصنوعی: ای خدا، آیا ممکن است که بتوان با خیال راحت و آرام در کنار قاینی خوابید در حالی که چراغ خاموش شده و نور و روشنی از میان رفته است؟

هوش مصنوعی: من جرأت بیان این سخن را ندارم، اما چه ناراحتی‌ای می‌تواند داشته باشد وقتی که من با نوشیدن، یادگار غم‌انگیز قاینی را به دوش می‌کشم؟