هوش مصنوعی: چرا به پیوند ما نمی‌رسی، مگر این‌که خودت در تنگنای سختی به سر می‌بری؟

هوش مصنوعی: نه پولی در دست دارم و نه قدرتی که بتوانم کارم را با گریه و pleading انجام دهم.

هوش مصنوعی: عجیب این است که هر لحظه دل من را می‌سوزانی، ولی هنوز هم به خاک سرزمینت امید دارم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو می‌خندی، من به گریه می‌افتم، همان‌طور که باران بهاری گل را به خنده وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر عجیب و ناآرام به نظر می‌رسم، لطفاً مرا ببخش، زیرا از بی‌اختیاری و ناتوانی‌ام در کنترل احساساتم به تنگ آمده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که بر آتش جدایی ما نشسته‌ای، بر من خرده نگیر به خاطر بی‌تابی‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که نگاه تو به ما بی‌تفاوت است، چه معنی دارد که ما همچنان در غم تو بمانیم، همان‌طور که زلف‌های تو بر زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: کجاست محبت و کجاست دلگرمی، اگر تو دوستی می‌کنی و کمک می‌کنی؟

هوش مصنوعی: بسیاری از روزهای زندگی‌ات را باید بگذرانید تا بتوانی دوستی را پیدا کنی که به تو کمک کند، مانند نزار.