هوش مصنوعی: شاهد پنهانی که خودش در پرده بود، خود به عنوان آینه و هدف نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق همچون آرایشگری شروع به کار کرد و پرده را از چهره زیبایش کنار زد.

هوش مصنوعی: در ابتدا، او یک آینه به‌جلو گذاشت و با تماشای آن، تصویر خود را در آن قرار داد.

هوش مصنوعی: او تصویر خود را در آینه مشاهده کرد، هرچند که فقط تصویرش از آینه نمایان شد.

هوش مصنوعی: عشق از زیبایی او دوباره جزئیات تازه‌ای طلب کرد و چهره‌اش با هر نوع زیبایی زینت داده شد.

هوش مصنوعی: پس او با زلف‌های مشکین خود، همه چیز را به هم ریخته و چهره‌اش را در پشت آن زلف‌ها پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: هرچند که ما از دیدار چهره‌ی او محروم هستیم، اما همچنان در دام زلف و زیبایی دل‌جوی او گرفتاریم.

هوش مصنوعی: او تا به حال به خاطر عشق تصویر خودش را در آیینه می‌بیند و همچنان در رقابت با خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: او عاشق است و در حالی که به نظر می‌رسد در نهایت بی‌نیازی و ناز و کرامت قرار دارد، عشق کسی را نمی‌تواند ببیند که بدون کمبود و نیاز به محبت باشد.

هوش مصنوعی: صبر، که نمایی از عشق است، اگر نتواند خود را نشان دهد، چگونه می‌تواند از اصل خود، که عشق است، صبر کند؟