نشاط اصفهانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>عمری دوای در دل خویش جستمی</p></div>
<div class="m2"><p>غافل از اینکه درد مرا خود طبیب بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>آسوده ایم ما زمکافات روزگار</p></div>
<div class="m2"><p>کز هر چه خواست خاطر ما بی نصیب بود</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

عمری دوای در دل خویش جستمی
غافل از اینکه درد مرا خود طبیب بود
آسوده ایم ما زمکافات روزگار
کز هر چه خواست خاطر ما بی نصیب بود

هوش مصنوعی: این شعر به جستجوی درمان برای دردهای درونی اشاره دارد. شاعر به این نکته می‌رسد که درد او خود به نوعی دارو و درمان است و غافل از این حقیقت بوده است. همچنین، او از وضعیت آسودگی‌اش در برابر سختی‌های زندگی صحبت می‌کند، زیرا هیچ‌یک از آرزوها و خواسته‌هایش محقق نشده است و از این رو، از دغدغه‌ها و ناکامی‌ها دور است.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: سال‌ها به دنبال درمانی برای دل خود بودم، غافل از اینکه درد من خود درمانگر من بود.

عمری دوای در دل خویش جستمی

غافل از اینکه درد مرا خود طبیب بود

هوش مصنوعی: ما در آرامش زندگی می‌کنیم و از عواقب روزگار بی‌نیاز هستیم، زیرا هرچه دل‌مان خواسته، ما از آن بی‌دستگاه بوده‌ایم.

آسوده ایم ما زمکافات روزگار

کز هر چه خواست خاطر ما بی نصیب بود

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده