نظیری نیشابوری » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دم چند فروزی از سخن چینی خویش</p></div>
<div class="m2"><p>شرمنده نمی‌شوی ز رنگینی خویش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از من مزه‌ای طلب که مغز از سخنم</p></div>
<div class="m2"><p>رسته‌ست چو نی شکر ز شیرینی خویش</p></div></div>

شمارهٔ ۸۸

دم چند فروزی از سخن چینی خویش
شرمنده نمی شوی ز رنگینی خویش
از من مزه ای طلب که مغز از سخنم
رسته ست چو نی شکر ز شیرینی خویش

هوش مصنوعی: شاعر در این سه بیت به انتقاد از افرادی می‌پردازد که در گفتار خود ریاکاری و سخن چینی دارند. او از آن‌ها می‌خواهد که از رنگ و لعاب گفتارشان خجالت بکشند و به جای آن، محتوای واقعی و شیرین کلامشان را ارائه دهند. شاعر تأکید می‌کند که اگر واقعی و صادق باشند، مانند شهد شیرین کلامشان می‌شود.

شمارهٔ ۸۶

شمارهٔ ۸۷

هوش مصنوعی: تو چقدر در بیان کلامت خود را فریب می‌زنی و با رنگ و لعاب کلمات، خود را زیباتر نشان می‌دهی، اما آیا از این کار شرمنده نمی‌شوی؟

دم چند فروزی از سخن چینی خویش

شرمنده نمی‌شوی ز رنگینی خویش

هوش مصنوعی: از من چیزی بخواه که اصل کلماتی که می‌گویم، مانند شکر از شیرینی خود بیرون آمده است.

از من مزه‌ای طلب که مغز از سخنم

رسته‌ست چو نی شکر ز شیرینی خویش

شمارهٔ ۸۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده