هوش مصنوعی: من از شهر محبوبم می‌آیم و پیام عشق را بر زبان دارم تا بتوانم به کودکان بیاموزم و آنها را از محدودیت‌های آموزشی آزاد کنم.

هوش مصنوعی: بگو که منصور از زندان بیرون می‌آید و حقیقت عشق نمایان می‌شود و این باعث می‌شود که ادیان ساختگی و مذهب‌ها باطل گردند.

هوش مصنوعی: هر فردی طبیب و درمانگری دارد، بنابراین چرا باید نگران زحمت و سختی باشم؟ اگر هم آه و ناله‌ای از دل بزنم، آن را بر کوه و دشت می‌افکنم.

هوش مصنوعی: صبح زود، خسته و ناراحت از تنهایی بیرون می‌آیم، مانند پروانه‌ای که بعد از شب‌نشینی از جمع جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: من از آسیب‌هایی که از او خورده‌ام، سخن می‌گویم؛ در عوض، نصیحت‌کنندگان با سوزن‌های خود بر زخم‌هایم می‌زنند که درد بیشتری از نیش عقرب دارند.

هوش مصنوعی: در دل شب، احساسی از اندوه و ناامیدی داشتم که مانند بارانی از ستاره‌ها به سوی آسمان ریخت.

هوش مصنوعی: زمانی که موجودی به خود آید و توجه کند، روحی تازه به آفرینش می‌بخشد. اگر چه ذاتی در این موجود باشد که ناز و تکبر کند، همه‌ی ساختارها و شکل‌ها از هم متلاشی خواهند شد.

هوش مصنوعی: به خاطر ظلم و ستمی که بر دلم رفته، از همان ابتدا نتوانستم خودم را کنترل کنم. اکنون که این آتش درونم شعله‌ور است، از درون پشیمانم و به خداوند می‌گویم.

هوش مصنوعی: چشم دل را بگشا تا بتوانی زیبایی‌ها را بهتر ببینی، زیرا دنیا به قدری محدود و تنگ است که راه‌های نوشیدن از معانی و تجربیات را محدود می‌کند.