هوش مصنوعی: تا کی باید این جسم فرسوده و غمگین را در لباس زهد و تقوا پنهان کنم؟ من این تکه خاک بی‌ارزش را با سر به طوفان می‌سپارم.

هوش مصنوعی: در درون من، اشکم مانند خوشه‌های انگور جمع شده است. من بسیار غم و اندوه را در دل خود بلعیدم و خون‌های ناپاک را در خود نگه داشته‌ام.

هوش مصنوعی: گوش‌ها ناتوان شدند و هیچ فریادی به کار نیامد. به نظر می‌رسد که هیچ روزنه‌ای برای عبور نور در این سقف سیاه وجود ندارد.

هوش مصنوعی: خضر به من گفت که صد منزل را پشت سر گذاشته‌ام، اما من او را نشناختم. باید دوباره از اول این مسیر را طی کنم.

هوش مصنوعی: وای بر حال من! هر چه بگویم و بنویسم، کسی که به این رازها آگاه باشد، وجود ندارد. من در کاغذ دلم را به تصویر می‌کشم و در حضور شعله‌ها، حسرت می‌خورم.

هوش مصنوعی: از شراب مفیدی که نوشیدم خوشبختی نصیبم شده، بخت بد از من دور شده است. می‌خوردن یا نخوردم، فرقی نکرد؛ مهم این است که دیگر غم بیهوده را احساس نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: به خاطر اشک‌هایی که مانند مروارید هستند، گل در گلابی شفاف و درخشان نگین و کهربای تیره‌ای را در خود دارد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات که در حال مستی هستم، نمی‌دانم چطور کنار آن لب می‌ایستم. می‌دانی که وقتی نوشیدنی شیرین در آب آلوده رقیق می‌شود، همچنان طعم شیرینی دارد، اما من در این حالت بی‌دلیل درگیر حس و حال آن هستم.

هوش مصنوعی: اگر با کسی مانند «نظیر» هم‌نشین شوی، به حرف‌های او گوش نده و ذهن خود را درگیر نکن، چرا که این کار باعث می‌شود آرامش خاطر تو به هم بریزد.