هوش مصنوعی: من سخنی را ثبت می‌کنم که از آن به خاطرش زبانم به آتش می‌افتد و در دل حسرتی دارم که جانم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: فاصله‌ی دوری تو باعث می‌شود که بدنم دچار درد و سوزش شود، چون برای جدایی‌ام از تو، قلبم چنان می‌سوزد که حتی استخوان‌هایم را هم می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر از درد و اندوهی صحبت می‌کند که درونش را که به شدت می‌سوزاند، به نوعی آزاد می‌کند. او می‌گوید از شدت احساسی که دارد، به جای ناله و شیون، دود آهش از دهنش خارج می‌شود، نشان‌دهنده‌ی اوج ناراحتی و رنجی است که در دل می‌کشد. به عبارتی، او نمی‌تواند به صورت مستقیم فریاد بزند و دردش را با ناله بیان کند، بلکه احساساتش به شکل دیگری بروز می‌کند.

هوش مصنوعی: خواستم با عشق کسی خانه‌ام را روشن کنم، اما نمی‌دانستم که این عشق باعث خرابی و سوختن همه‌چیز می‌شود.

هوش مصنوعی: محبت‌ورزان، به آسانی بر من رحم کردید؛ من بی‌گناه کشته شدم و از ترس آنچه بر سرم آمده، در آتش غم می‌سوزم.

هوش مصنوعی: من در حالت بی‌خودی، آهی کشیده‌ام که از او دور مانده‌ام. لبم آتشین و تپنده است و از دل تا زبانم دچار سوزش شده‌ام.

هوش مصنوعی: نظیری از چه کسی شکایت می‌کند؟ آیا باز هم گرفتار دام است؟ انتقادات او مثل آتش می‌سوزاند و آزار می‌دهد.