هوش مصنوعی: پرنده جانم از لانه‌اش گریخت، زیرا در هوای تو خوشبختی و روزی خود را یافته است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر عشق تو در خیابان‌ها و کوچه‌ها سرگردان است و نگاه من چون شوقی که به تو دارم، راه بازگشت به خانه‌ام را گم کرده است.

هوش مصنوعی: از باغ گل‌ها رفتند و بلبل‌ها هم ساکت شدند. من همچنان درگیر عشقی هستم که فقط داستانی از آن باقی مانده است.

هوش مصنوعی: کسی که به ذوق و احساسی عمیق دست یابد، نمی‌بیند که جز خودش، کسی دیگر را در حال رقص و شادی از سر آهنگ و ترانه‌اش ببیند.

هوش مصنوعی: در شب‌هایی که درد و غم به دل آدم ریخته می‌شود، تصمیم دارم که در روز با خوشحالی و نشاط از لذت‌های شبانه‌ام بهره ببرم.

هوش مصنوعی: من در این وضعیت خودم را گدای کرم و مروت دیگری می‌بینم و از دیگران چیزی نمی‌خواهم، بلکه به درگاه خودم نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر ننگی که زمانه به پادشاهان دارد، زمانه به خود می‌بالد اگر بگویم که خودم مربوط به آن هستم.

هوش مصنوعی: من ارزش ستایش‌های خود را در نظر می‌گیرم و هرگز آن را به متون دیگری که ممکن است ارزش مادی داشته باشند، نمی‌فروشم. عشق و احساساتم برایم ارزشی بسیار بیشتر از این گنجینه‌ها دارد.

هوش مصنوعی: تو که انتظار داری تمام دنیا را به خاطر نیازهای خود بگذاری، من خوشحالم که دلم از غم دائمی خود رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: اگر از دوستان و هم‌پیمانان خود دور شوی، آن‌ها تو را آزار نخواهند داد، چرا که معشوق و محبوب خود را در درون خود داری.

هوش مصنوعی: دل خود را به شرط «نظیری» در میان راه گذاشته‌ام، به هر کسی که به من آسیب برساند، نشانه‌ای از خودم می‌دهم.