هوش مصنوعی: من دلی دارم مانند پرنده‌ای وحشی که از دست رفته و دور است، هرچند هر چه بیشتر از دیگران فاصله بگیرد، آرام‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که آن تیر تکان‌دهنده، از آغوش من دور شد، حس کردم که بار سنگینی بر دوشم افتاده و قدم‌هایم نیز ناامیدتر و خمیده‌تر شده است.

هوش مصنوعی: خونی که به ناحق ریخته شد، تأثیری کمتر از آنچه که باید داشت، چون عفت و احترام در این ماجرا بیشتر لطمه خورده است.

هوش مصنوعی: در آن مکان که نگهبان تو را به درگاه می‌آورد، نشانه‌ای از عشق دیده می‌شود که سرانجام با درد و رنج بیشتری همراه است.

هوش مصنوعی: خورشید به خاطر کمال و زیبایی تو شگفت‌زده است و ماه نمی‌تواند هیچ موجودی را به زیبایی و تمامیت تو بیابد.

هوش مصنوعی: من از شدت ناامیدی و درد، دندان به دندان زدم و بارها امیدوار بودم که به کمک تو برسم، اما در عوض، زخم و آزار بیشتری دیدم.

هوش مصنوعی: خاری که در مسیر تو باعث زحمت و آسیب من شده بود، هرچه بیشتر تلاش کردم تا آن را از خود دور کنم، بیشتر زخم خوردم و درد کشیدم.

هوش مصنوعی: من در دل عشق بی‌وفا، دختری زیبا را با جادو فریب داده‌ام تا به هدفم نرسم و بیشتر در بدبختی بمانم.

هوش مصنوعی: دلتنگی نکن، زیرا تو بار سنگین احساسات را بر دوش می‌کشی. وجود تو به تعلقات وابسته است و باید توجه کنی که باید رهایی یابی.