هوش مصنوعی: نور و روشنایی از دلیری و عظمت شاه در کاخ بلندش می‌تابد، مانند آفتابی که چهره پادشاه را روشن کرده است.

هوش مصنوعی: جهان به روشنایی چهره‌ی پادشاه من روشن و درخشان است، برای نور ماه به او نگاه نکن و انتظار نور خورشید از او نداشته باش.

هوش مصنوعی: پادشاه برای حفظ اعتبار و نشان دادن مقام خود، بر روی سرش عمامه‌ای می‌گذارد تا نشان دهد که به هیچ وجه به عهد و پیمان‌هایش خیانت نمی‌کند و به این ترتیب، هرگز نباید کلاهش به شکلی کج و ناهموار درآید.

هوش مصنوعی: مردم می‌گویند که مشتری از آسمان می‌آید و سحرگاه عمامه‌ای از طلا بر سر پادشاه می‌گذارد.

هوش مصنوعی: دست نازک و طلا مانند کودک، حکیم خسرو را به چالش کشید تا ترنج زعفرانی را بر بالاترین نقطه قرار دهد.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر می‌خواهد به مخاطب بگوید که آیا می‌دانی در زمان غروب و قبل از طلوع آفتاب، چه هنری در این دنیا وجود دارد؟ به نوعی، او به زیبایی‌ها و تجلی‌های هنر در این دو زمان اشاره می‌کند و از مخاطب می‌خواهد تا درباره‌ی آن فکر کند.

هوش مصنوعی: پرچم‌های رنگارنگی در نور تابان صبح به هم می‌پیوندند و تار و پود را به کارگاه می‌برند.

هوش مصنوعی: وقتی صبح به آب نگاه می‌کند، آن را مانند زرش می‌یابد و از شوق، در آغوش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: هر زمینی که نسیم خوشبو از آن عبور کند، بوی آن از سنبل و نسرین هم دلپذیرتر است.

هوش مصنوعی: دستار زیبا و زرین پادشاه به دلیل فر و زیبایی موهای او، به عنوان نمونه‌ای از جذابیت و زیبایی دیگران به حساب می‌آید. این زیبایی مانند زیبایی ماه کامل است و نشان دهنده‌ی مقام و ارزش آن شخص است.

هوش مصنوعی: غمی که به خاطر یادآوری آن‌ها به دل می‌نشیند، مانند بوی خوش عنبر و گل در نسیم آهسته می‌ماند.

هوش مصنوعی: بادام‌های فارس و روغن گل‌های هندی، به خاطر عطر خوششان، همدمی برای یکدیگر انتخاب کرده‌اند.

هوش مصنوعی: من می‌گویم که مانند گل آفتاب نیستم، پس به دقت به موها و چهره‌ی پادشاه نگاه کن.

هوش مصنوعی: او می‌خواست گلی که در سر دارد را بر روی سرش بگذارد، اما در میانه راه از کار بازماند و نتوانست این کار را انجام دهد.

هوش مصنوعی: این توصیف به قدری است که او از دو جهان برتر است و سرش را در سایه حمایت او قرار داده است. او حکمران دین و پناهگاه امنی برای دیگران است.

هوش مصنوعی: در این بیت، به ستایش صفات و ویژگی‌های فردی اشاره شده است. شاعر از شخصی با نام "شاه جهانگیر" یاد می‌کند که نمادی از نور و روشنی است. همچنین به ملک و سلطنت او و وجود سایه‌ای الهی که بر او افکنده شده، اشاره شده است. در کل، این توصیف به عظمت و عدالت این فرد و تأثیر مثبت او بر جهان اشاره دارد.

هوش مصنوعی: هرکس که خداوند بر او لطف کرده و مقام والایی به او عطا کند، هرگز تحت فشار مشکلات و سختی‌ها نخواهد شکست.

هوش مصنوعی: اگر کسی لبخند بزند و چهره‌اش زیبا باشد، زیبایی او از ثروت و قدرت قارون نیز بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: در اینجا، شاعر با توصیف خسرو، او را به عنوان موجودی بالا و برتر می‌بیند و به زیبایی و جذابیت او اشاره می‌کند. شاعر به اشتباه فکر می‌کند که چشمان خسرو مانند چشمان نابینا، به نوعی خاص و منحصر به فرد هستند. در نهایت این تصویرسازی نشان دهنده تأثیر عمیق زیبایی خسرو بر شاعر است.

هوش مصنوعی: واضح است که او بارها به تسلط رسیده تا اهل شرک را به خاطر اشتباهاتشان به رنج و عذاب وادارد.

هوش مصنوعی: تصویر خود را به پیشانی دوستان آویخته‌ام تا هیچ‌کس جز او نتواند برای غیر او احترام بگذارد.

هوش مصنوعی: برای تسلط بر دنیا، به همت و رهبری یک شاه نیاز است؛ وقتی که او اراده کند، بر همه چیز چیره خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر کسی نگاهی به نوشته‌ها داشته باشد و متوجه شود که در کارها به هم پیوسته‌اند، امیدی هست که پادشاه بر کسی گناه نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: این جمله به تصویر کشیدن شکوه و عظمت خورشید است که با ترس و لرز، خطی از خود را بر روی آب طلا می‌کشد. در اینجا، شمس (خورشید) به عنوان نمادی از نور و زندگی، به شکلی زیبا و باشکوه توصیف می‌شود، و به نوعی از عشق و ارادت به آن اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: خوشا به حال کسی که در زیبایی و جاذبه‌ی شاه دنیا غرق شود و هر صبح به دور او بچرخد، مانند نازنینی که تیلفن جلوه‌اش می‌پردازد.

هوش مصنوعی: به تازگی، هیچ چیزی همچون زیبایی آسمان در هنگام طلوع و غروب ستاره‌های زهره و پروین را ندیده‌ام، که بر سقف زرد نرگس و سبز باغی می‌تابد.

هوش مصنوعی: در این باغ رنگارنگ، تو همچون بنایی زیبا هستی و بر روی چهره‌ات عطر گل‌ها و زیبایی‌های مختلف مانند سنبل و نسرین و دیگر گل‌ها حس می‌شود.