هوش مصنوعی: ای ساقی، تو که رازهای من را می‌دانی، بیا و با من بنشین، ای دوست هم‌عهد و کهن.

هوش مصنوعی: از آن شراب قرمز و آتشین که به خاطر حسادت، دل را مانند سنگی سرخ و خونین می‌کند.

هوش مصنوعی: به من عطا کن که از خودم رها شوم و به محفل ویژه‌ای که در آن حضور دارم، قدم بگذارم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا و به من آرامش بده، تو که وفاداری و محبت را در زندگی‌ام به ارمغان می‌آوری.

هوش مصنوعی: کسی که با نوشیدنی خود دردها را تسکین می‌دهد، می‌تواند زردی آتشین را هم تغییر دهد.

هوش مصنوعی: مرا کمک کن تا درمانی برای دردم پیدا کنم، تا زردی و سوختگی روح خود را برافروزم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، جانم فدای تو باد. تا چه زمانی باید با حسرت و بی‌قراری زندگی کنم؟

هوش مصنوعی: از آن نوشیدنی که عقل را تحت تأثیر قرار می‌دهد، به من بده، تا بتوانم یک بار دیگر بار سنگینی را تحمل کنم.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانم از عقل خود بی‌خبر شوم تا از دشمنی که نزدیک به من است، در امان باشم؟

هوش مصنوعی: من از قید و بندهای جسم رها می‌شوم و همچون دیوانگان به عالم بالا پرواز می‌کنم.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، آن شرابی را بیاور که بویش چنان دلنشین و سوزان است که حتی بدون نوشیدن از آن، من شاد و خوشحال هستم.

هوش مصنوعی: به من عطا کن که با سختی‌ها و تلخی‌های زندگی دیگر نتوانم چیزی را مطلوب و دلپذیر ببینم.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، آن نوشیدنی قدیمی را بیاور که شادی و نشاط جوانی را به آدم بزرگسال هم می‌دهد.

هوش مصنوعی: به من مهلتی بده، چون دوران زندگی‌ام به پایان رسیده و چرخ زمان مرا از جوانی دور کرده و اکنون حس پیر شدن را در وجودم احساس می‌کنم.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، آن شراب قدیمی را که کشاورز در کوزه‌ای درست کرده بود.

هوش مصنوعی: بیا و دل مرا مانند یک سفال تمیز و شفاف کن، و خاطرات گذشته را برایم زنده کن.