هوش مصنوعی: غم و اندوهی که بر دل بی‌قراری من حاکم است، به قدری شدید است که حتی صدای فریاد من نیز به گوش کسی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: آچیلوب قان چشمه ساری آلدی دور چشممی اولدی سیل اویناقی کنج محنت آبادیم اویان چشمه‌ای جاری از خونم دور چشمانم به راه افتاده، بر لب‌هایم آرامش می‌آورد و در جایی که درد و رنج در آن وجود دارد، نشسته‌ام.

هوش مصنوعی: در دامان لاله‌زار، آبی گشتی را می‌گیرم. به سرخی گل‌ها، دلم گواهی می‌دهد که من نیز به مانند سرو بلند و آزاد، در درختان سر به آسمان ساییده‌ام.

کاکلت با باد خوابید. خواب ترسناک دیده‌ام. مانند دیوانگان شده‌ام. ماه پریزادم بیدار شو.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به ابراز احساسات خود درباره‌ی غم و اندوهی که مانند لشکری بر او یورش می‌برد، می‌پردازد. او از ضعف و ناتوانی خود صحبت می‌کند و به این اشاره می‌کند که این غم به او آسیب می‌زند و به نوعی بنیاد و پایه‌ی وجودش را متزلزل کرده است. غم، مانند یک نیروی قوی، او را تحت فشار قرار داده و بر او مسلط شده است.

هوش مصنوعی: من در صید تو، دامانم را به سوی تو می‌گسترانم و به آهوهای زیبا و خونین‌چشم تو می‌اندیشم.

هوش مصنوعی: بیا به گورسان تا گل بوزون بوی خوشش را استشمام کنیم. باید مانند نوعروسی با زلف‌های پریشان در کنار تازه دامادم مشغول بگذاریم.