ز تارِ او گسلد رشته ایّ و جان بدر آید

اگر سرشک سر آید ، بهل که دیده برآید

گر از نظر فکنَد تیرِ غمزه ام ، چه ملامت،

فرشته ای تو  بدین نازِ جان گداز و گر نه،

نیّر تبریزی » غزلیات » شمارهٔ ۴۶
                             
چه بود با سرِ زلفِ تو ، کارِ جان به سر آید،
ز تارِ او گسلد رشته ایّ و جان به در آید

سپر به پیش سپارد از این ستاره ، زمین را،
گر آسمان ، همه با آفتاب و با قمر آید

بیا ببین که چه حال است ، از انتظارِ تو ، ما را،
نه جان ز تن بدَر آید ، نه قاصدی ز در آید

گر از نظر فکنَد تیرِ غمزه ام ، چه ملامت،
دگر نمانده نشانی ز من ، که در نظر آید

فرشته ای تو ، بدین نازِ جان گداز و گر نه،
کجا تحمّلِ کوهی ، ز طاقتِ بشر آید

هزار بار گرَم بشکنی ، ز تیرِ جفا ، پَر،
چُو باز تیرِ تو بینم ، مرا ز شُوق ، پَر آید

بگو به جان ، ز کمان بر گذشت ، ناوکِ مژگان،
 بیا به لب ، که ز جانانه ، پیکِ خوشخبر آید 

نهالِ قدِّ تو تا دیده دید ، یافت که آخر،
چه بار می دهد این نُونهال ، اگر به بر آید

جدا ز صورتِ جانان ، دلا ز دیده چه حاصل،
اگر سرشک سر آید ، بهِل که دیده برآید

سپر به پیش کِشم من ، ز تیرِ نازِ تو ، حاشا،
دریغ باشد تیری چنین ، که بر سپر آید

کمر چگونه ندزدد ، ز بارِ هجرِ تو ،"نیّر"،
چه طاقتی بوَد آن را ، که کوه بر کمر آید

کمر چگونه ندزدد ، ز بارِ هجرِ تو ،"نیّر"