هوش مصنوعی: از درد و غم تو، اشکی باقی نمانده که در دل من نباشد. اگرچه غم دور است، اما من همچنان شادابم، حتی اگر دنیا به سامان نباشد.

هوش مصنوعی: در دوری از لب‌های شیرین تو، ای چشمهٔ نوش، تلخی زهر بر لب‌هایم نشسته است، چرا که هیچ چیزی در کام من نیست.

هوش مصنوعی: اگر بدون تو شب را به صبح برسانم، باید خون بگرید دستم، چرا که دیگر امیدی به شب‌هایم ندارم.

هوش مصنوعی: به قدری آن دانه خال مرا مجذوب کرده است که از تمام عقل و فکر خود بی‌خبرم. من در دام عشق گرفتار شده‌ام، اما هیچ اطلاعی از این دام ندارم.

هوش مصنوعی: ای کسی که گویی با صدای ناله‌های شبانه من آرامش می‌کنی، چگونه می‌توانم دلی بیابم که آرامش بخش باشد در حالی که خودم آرامش ندارم؟

هوش مصنوعی: زلف‌های تو که باعث بی‌دینی من شدند، اگر آنها را از دست بدهم، هیچ فایده‌ای از دینم نخواهم برد.

هوش مصنوعی: نام من به خاطر عشق تو در جهان پیچیده است، اما من هنوز درگیر رویای توام و از نام خودم خبری ندارم.

هوش مصنوعی: به زلف‌های زیبا و قید و بند آن دست نزنید، زیرا من دیگر تحمل درد و دیدن در و بام آن را ندارم.

هوش مصنوعی: بیا برخیزیم تا بار و بنه‌مان را به سر منزل خوشبختی برسانیم. دیگر ماندن در این حال و گوشه‌نشینی برای من خوشایند نیست.

هوش مصنوعی: من اگر از کنار تو دور شوم کافر هستم، حتی اگر مهمان سفره‌ات باشم و مورد احترام قرار بگیرم، باز هم نمی‌توانم صبر کنم.

هوش مصنوعی: اگر ساقی در روز قیامت به من لیوان آرزو ندهد، وای به حال من! زیرا مانند زاهدانی هستم که اراده‌ای قوی ندارند.

هوش مصنوعی: علی همان کعبه‌ای است که از آغاز هستی، تنها هدف و مقصود من، رفتن به سوی اوست و هیچ چیزی جز زیارت او برایم معنا ندارد.