هوش مصنوعی: سپاس خدا را که این قلم شکسته‌ام، این غم‌نامه‌ام را به پایان رساند.

هوش مصنوعی: من امید دارم که فرزند پیامبر پذیرا و قبول کند این شعر را.

هوش مصنوعی: حق از شبانی می‌پذیرد که در مهمانی‌اش شیر را به خاطر نادانی‌اش به میدان می‌آورد.

هوش مصنوعی: من چو شبان موسی هستم و این شعر مانند نغمه‌ای است که شایسته‌ی بخشش است، ای پادشاهی که می‌توانی عذرخواهی کنی.

هوش مصنوعی: ای پادشاه آزادگان، دست مرا بگیر که من از مادر حسینی به دنیا آمده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر اشتباهات بزرگی یا کوچکی از من سر زده، لطفاً به خاطر نافرمانی‌های من پرده‌پوشی نکن.

هوش مصنوعی: تو مانند سلیمان هستی و من مانند مرغی هستم که به تو وابسته‌ام. از من، این پای ملخ را بپذیر.

هوش مصنوعی: ای آقا، بر من که بی‌فرزند و بی‌چاره‌ام رحم کن و نامه‌ام را با خط زیبا بنویس.

هوش مصنوعی: ای خدای بخشنده و مهربان، دامن این پادشاه را از دست من مگیر.

هوش مصنوعی: این شعر درباره‌ی احساسی عمیق و دلسوزی سخن می‌گوید که از طریق نظم و کلام به ما منتقل می‌شود. ظاهراً پیامی از جهان یا یک الهام الهی به شکل شعری آمده که با نام "آتشکده" معرفی شده است. این آتشکده می‌تواند نمادی از روشنایی، عشق یا احساسات عمیق درونی باشد که به ما یادآوری می‌کند تا به احساسات و دغدغه‌های خود توجه کنیم.

هوش مصنوعی: خوشحالم که این مجموعه شعر زیبا در سال هزار و سیصد و نُه به پایان رسید.