هوش مصنوعی: تو با موی زیبایت چتری بر آفتاب هستی و چهره‌ات مانند ماه تابان در شب قدر می‌درخشد.

هوش مصنوعی: مستم از آن چشم زیبایی که به خاطر ناتوانی‌ام، فقط یک لحظه از خواب بخت خفته‌ام بیدار نمی‌شود.

هوش مصنوعی: چون چهره‌ات مانند شمع روشن می‌شود، پروانه‌ی جانم از آن زیبایی آگاه است. زلف‌های تو، مانند رشته‌ای بر آتش، جانم را می‌سوزاند و به تپش درمی‌آورد.

هوش مصنوعی: حوریان بهشتی با زیبایی و جذابیتشان مانند آتش در دل انسان‌ها تاثیر می‌گذارند و چهره‌ای جذاب و دلربا دارند. زیبایی آن‌ها به گونه‌ای است که می‌تواند هر لحاظ و خودآرایی را تحت‌الشعاع قرار دهد و همچون روزی روشن، نقاب را از چهره برمی‌دارند.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر آرزوی دیدن چهره‌ات، تا صبح تنها تصویر خیالت در ذهن ماست و هیچ چیزی جز آن نمی‌تواند بر روی آب نقش ببندد.

هوش مصنوعی: وجود من هیچ‌گاه از مهرت خالی نیست، حتی به اندازه یک ذره. آیا می‌توان گفت وجودی بدون نور آفتاب، وجود واقعی‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: ای ماه، از رقیبان خود روی بپوش، زیرا پوشاندن چهره از دید آنان کار درستی است.

هوش مصنوعی: ای ساقی، جامی پر از می به من بده، چرا که در کنار لبِ محبوبم، هیچ چیزی به ارزش یک جرعه شراب نمی‌رسد، حتی اگر هزاران جهان تقوا داشته باشم.

هوش مصنوعی: وقتی یاد آن لب شیرین به ذهنم می‌آید، چشمانم پر از اشک و حسرت می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر بادی از عطر زلف تو به چین برسد، بادی که بویی از عشق تو دارد، حسودان از روی حسد مانند عنبر و مشک ناب به آتش می‌افتند.

هوش مصنوعی: ای ساقی، امشب دور جام را بچرخان، زیرا که من به خاطر زیبایی چشم او از می لذت می‌برم و سرشار از شادی و سرمستی هستم.

هوش مصنوعی: وقتی که لب‌های تو مثل بازاری برای قند و شیرینی است، اشعار لطیف و زیبا هم ارزش و قیمت گرانبها پیدا می‌کنند.