هوش مصنوعی: ای جمال تو مانند آینه‌ای است که زیبایی‌های جهان را به نمایش می‌گذارد. قامت تو چون درخت طوبی است که از خوبی‌ها و زیبایی‌ها به وفور رویش می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که جانم از شوق دیدن چهره زیبایت پر بزند، جان من را به یاد عاشقان خودت بینداز، ای ماه، گاهی خود را نشان بده.

هوش مصنوعی: چون تو هدف و مقصد دل‌های مردم هستی، بنابراین هر کسی که عاشق است، به نوعی به تو وابسته است و تنها ما نیستیم که عاشق تو هستیم.

هوش مصنوعی: جان زندگی‌ام، وقتی که سر زلف تو را می‌بینم، به همین دلیل اگر تو چهره‌ات را نشان ندهی، هر لحظه صد جان از ما می‌رود.

هوش مصنوعی: ای دوست، برای یادآوری زیبایی چشم‌های محبوبم برپا شو و در این کاسه، همان شرابی را بریز که آرامش‌بخش و دلپذیر است.

هوش مصنوعی: به پا خیز و کشتی خود را در دریا بینداز تا مانند ما با حکمت و دانایی آشنا شوی.

هوش مصنوعی: احترام بگذار به می که از خانه کعبه آورده شده، تا از نوشیدن آن به عمق اسرار مقدر آگاه شوی.

هوش مصنوعی: سختی و زحمتی که کشیده‌ای را به‌حساب بیاور، زیرا گفته‌اند که حقیقت، تلخ است. اما رنگ و بوی آن را نادرست نشمار، چون آن یک امر ناپسند نیست.

هوش مصنوعی: به هیچ‌وجه، دوری از دنیا و زهد بدون صداقت و نیت پاک، ارزشی ندارد. بهتر است که انسان با اخلاص و صداقت، لذت‌های زندگی را بچشد تا اینکه فقط ظاهری از زهد و دوری از دنیا را حفظ کند.

هوش مصنوعی: در فضایی که دلبران حضور دارند، عمر انسان به مانند نسیمی سپری می‌شود و او در تمام زندگی‌اش هرگز وفا و忠ژگی را نمی‌بیند.