سرایندهٔ فرامرزنامهبخش ۱ - گفتار در آفرینش جهان
از آغاز باید که دانی درست
سر مایه گوهران از نخست
که یزدان ز ناچیز چیز آفرید
بدان تا توانایی آمد پدید
وزو مایه گوهر آمد چهار
به آن چهار گشته جهان استوار
یکی آتشی بر شده تابناک
میان باد و آب از بر تیره خاک
نخستین که آتش زجنبش دمید
زگرمیش پس خشکی آمد پدید
وز آن پس ز آرام سردی نمود
ز سردی همان باز تری فزود
چو این چار گوهر به جای آمدند
ز بهر سپنجی سرای آمدند
چنین است فرجام کار جهان
نداند کسی آشکار و نهان
اطلاعات
وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)
قالب شعری: مثنوی
منبع اولیه: ویکی‌درج
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
از آغاز باید که دانی درست
سر مایه گوهران از نخست
هوش مصنوعی: از ابتدا باید بدانی که ارزش سرمایه‌های گرانبها را باید به خوبی بشناسی.
که یزدان ز ناچیز چیز آفرید
بدان تا توانایی آمد پدید
هوش مصنوعی: خدای بزرگ از چیزهای بسیار کوچک و ناچیز، موجودات و اشیاء را خلق کرد تا امکان بروز توانایی‌ها و قدرت‌ها فراهم شود.
وزو مایه گوهر آمد چهار
به آن چهار گشته جهان استوار
هوش مصنوعی: با چهار عنصر، گوهر زندگی به وجود آمده و این چهار عنصر باعث پایداری و استواری جهان شده‌اند.
یکی آتشی بر شده تابناک
میان باد و آب از بر تیره خاک
هوش مصنوعی: یک شعله‌ی درخشان و پرنور در میان باد و آب از دل خاک تیره و تار سر برآورده است.
نخستین که آتش زجنبش دمید
زگرمیش پس خشکی آمد پدید
هوش مصنوعی: اولین باری که آتش از حرکت هوا به وجود آمد، گرمای آن باعث بروز خشکی شد.
وز آن پس ز آرام سردی نمود
ز سردی همان باز تری فزود
هوش مصنوعی: پس از آن، به آرامی سردی آغاز شد و از همان سردی، گرما دوباره افزایش یافت.
چو این چار گوهر به جای آمدند
ز بهر سپنجی سرای آمدند
هوش مصنوعی: وقتی این چهار گوهر به جای خود رسیدند، به خاطر برطرف کردن مشکلات و رسیدن به آرامش و آسایش، به خانه برگشتند.
چنین است فرجام کار جهان
نداند کسی آشکار و نهان
هوش مصنوعی: سرانجام کار جهان به گونه‌ای است که نه کسی به طور کامل آن را می‌داند و نه چیزهای پنهان و نهان را.
حاشیه ها
1400/09/07 10:12
ahmad TNT
وزآن پس ز آرام سردی نمود
ز سردی همان باز تری فزود
1403/01/27 21:03
ا.ک
سلام
دکتر جلال خالقی مطلق طی تحقیقی با استفاده از متن فرامرزنامه شاعر این اثر را مشخص کرده که رفیع الدین مرزبان فارسی نام داشته و در سال ۵۵۵ این منظومه را در مناطق غربی ایران سروده.این هم منبع مقاله که اگر دوست داشتید مطالعه کنید. (مقاله)