هوش مصنوعی: ما در مسجدی بودیم و کمی رنگ و شنجرف و لاجورد با خود داشتم. بر دیوار آن مسجد شعری نوشتم و برگ و شاخ و برگی هم در میان آن قرار دادم. وقتی مردم آن را دیدند، شگفت‌زده شدند و همه اهل منطقه جمع شدند تا آن را تماشا کنند. به من گفتند که اگر محراب این مسجد را تزئین کنی، صد من خرما به تو می‌دهیم. صد من خرما برای آن‌ها چیز با ارزشی بود. زمانی که من آنجا بودم، گروهی از عرب‌ها به آنجا آمدند و از آن‌ها پانصد من خرما خواستند، اما قبول نکردند و جنگی آغاز شد. در این جنگ، ده نفر از اهل منطقه کشته شدند و هزار نخل قطع شد، اما آن‌ها حتی ده من خرما هم ندادند. وقتی با من توافق کردند، من آن محراب را تزئین کردم و آن صد من خرما برای ما نجات‌دهنده شد، چرا که ما غذا نداشتیم و ناامید از جان خود بودیم و تصور نمی‌کردیم بتوانیم از آن بیابان بیرون بیاییم. هر طرف که به آبادانی می‌رسیدیم، باید دویست فرسنگ بیابان سخت و خطرناک را می‌گذشتیم و در مدت چهار ماه، هرگز پنج من گندم در یک جا ندیدم. تا اینکه بالاخره قافله‌ای از یمامه آمد که پوست می‌برد و به لحسا می‌برد و پوست از یمن می‌آوردند تا به بازرگانان بفروشند. یکی از عرب‌ها به من گفت که من تو را به بصره می‌برم و هیچ چیز برای پرداخت نداشتم. از آنجا تا بصره دویست فرسنگ بود و کرایه شتر یک دینار بود، در حالی که شتر خوب را به دو یا سه دینار می‌فروختند. بابت نبودن نقد، به من گفت که سی دینار در بصره بدهی و من با ضرورت قبول کردم، هرچند هرگز بصره را ندیده بودم.