بسم الله الرحمن الرحیم و به نستعین
چرخ پیر و دوران ها (بهار و خزان و...) برای حکیمان پیام هایی از حکمت دارند . زمستان با سرمای خود همان پیام را دارد که تابستان با گرمای خود دارد . در بهار باغ و بوستان جامه ای از حریر سبز می پوشند ، مرغان نغمه می خوانند . همه پیام هایی دارند و به اسرار واقفند ، تو چرا به این اسرار آگاه نیستی ؟ و فریب جهان مکار را می خوری ، جهانی که فرزندان خود را می کشد و همه در برابر حادثاتش چون گویی پیش چوگان ها هستند ؟ کوه ها می گویند که از باران نرم روییده اند . زمین می گوید: من خاکم ، تنِ تو نیز از من مایه می گیرد ، چون تنت به خاک باز می گردد ، روحِ تو نیز ـ که نفس جزئی است ـ به نفس کل بر می گردد . این اسرار ، ما را به آفرینندۀ جهان رهنمون می شود . شاعر پس از یادآوری پیام ها ، پندهایی می دهد: جهان منزلگاهی موقتی است . خردمندان و هشیاران راه اطاعت می سپرند و از این جهان توشه برای آن جهان برمی گیرند . بدی و نادانی توأمانند {بدی از نادانی خیزد} و بد کنش از بد نمی پرهیزد . این جاهلان را ببین که این همه بر منبر از فساد انتقاد می کنند ، اما خود در نهان فساد می کنند ! اگر آنان را به ولیمه ای دعوت کنی ، نعمت های گوناگون بهشت عدن را وعده ات می دهند ! در پایان شاعر ، پرخاش گرانه ، مردم نادان را شایستۀ نفرین می داند ، چرا که آنان پیوسته او را لعن و نفرین می کنند .
بمنه و کرمه