هوش مصنوعی: دلم این‌گونه زرد و کم‌طاقت شده که هرگز به این اندازه برای معشوقم ناله نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: من آن کسی نیستم که مانند یک خواب جدایی را تحمل کنم، زیرا نمی‌توانم دوری را مانند هلالی که به آرامی ظاهر می‌شود، بپذیرم.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر بیان می‌کند که هیچگاه خود را مانند جاهلان به پای ثروت نیفکند و از زیر پا رفتن یا بی‌ارزش شدن بر اثر ثروت و دنیای مادی، پرهیز کرده است. او به جای این رفتار، به معنویت و ارزش‌های واقعی زندگی بیشتر اهمیت می‌دهد.

هوش مصنوعی: اندوه نیکوکاران و کمبود نعمت‌های دنیوی در کجا قرار دارد، در مقایسه با درد و رنج کسانی که بی‌همتا هستند؟

هوش مصنوعی: هر شب، خواب و آرامش خیال از دور و بر چشم من دور می‌شود و به سراغم نمی‌آید.

هوش مصنوعی: آفتاب به رنگ سبز از آسمان می‌تابد و همچون شعله‌ای از آتش بر روی صفحه‌ای از آب خالی می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ستاره ثریا به زیبایی و شکوه خود می‌درخشد، همچون هلالی که خمیده و زیبا به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در شب تاریک، ستاره‌ها دور او می‌چرخند، مانند حورانی که دور کسی با چهره زشت و زالی می‌گردند.

هوش مصنوعی: دل شب تا صبح مرا می‌شکند، اما دل نمی‌تواند از رنج و ناراحتی آرامش یابد و به خواب برود.

هوش مصنوعی: صورت صبح به طرز زیبایی از سمت غرب روشن می‌شود، مانند صداقتی که به خاطر تلاش و کوشش به دست آمده است.

هوش مصنوعی: زمانی که عقل خلاق و اندیشمند نتواند از اینجا در مسیر دین، نمونه‌ای پیدا کند، دچار سردرگمی خواهد شد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که مانند نور صبح که شب را از بین می‌برد، انسان‌های با ایمان و رستگار می‌توانند از تاریکی و گمراهی فرار کنند. به عبارتی، روشنایی ایمان می‌تواند افراد را از انحراف و گمراهی نجات دهد.

هوش مصنوعی: اگر گمراهی به عزت و اعتبار برسد، مانند این است که طلا بتواند از سفال به وجود بیاید.

هوش مصنوعی: اگرچه شب بر چهره‌ای سایه بیفکند، اما چهره هیچ‌گاه دستخوش تغییرات نمی‌شود.

هوش مصنوعی: زیبایی و جمال هرگز کمتر نمی‌شود حتی اگر آنها را در چیزی پنهان کنی.

هوش مصنوعی: مرد دانا هرگز خوار و ذلیل نخواهد شد، چون او در دل خود از ویژگی‌های ناپسند و بدی‌ها دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر او را عظمتی دهد، شاید دیده شود، وگرنه کسی به دنبال مقام بالاتر از حکمت بزرگ نخواهد رفت.

هوش مصنوعی: حکیمان و دانشمندان ارزشمندتر از امیران و پادشاهان هستند، حتی اگر آنها از ثروت و زیبایی برخوردار باشند.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که پاسخ به سوالات و خواسته‌های شاهان بر عهده‌ی افرادی است که دارای مقام و منصب هستند، و این پاسخ‌ها می‌تواند به شکل‌هایی مانند قدرت، شورش یا اعتراض بیان شود.

هوش مصنوعی: اما او به ناتوانی و سکوت ادامه داد، زیرا اگر سوالی درباره دلیل و چرایی باشد، نمی‌تواند چیزی بگوید.

هوش مصنوعی: آیا گردنت در پیشگاه پادشاهی بسته شده است، همچون زینتی از طلا یا از پارچه یا به شکل دستبند؟

هوش مصنوعی: کمال تو کجاست؟ کمال اصل در خود کمال است. نزد حکیم و دانا، ارزش کمال به مال و ثروت نیست.

هوش مصنوعی: کسی که تنها از روی ظاهر و جایگاه خود، بدون درک واقعی و عمیق، سخن می‌گوید، در واقع به حقیقت نرسیده است. او تنها به تکرار کلمات و جملات می‌پردازد بدون اینکه معانی عمیق آن‌ها را بفهمد.

هوش مصنوعی: اگر فردی نادان بخواهد به‌جای فرد دانا تصمیم بگیرد، در هر شرایطی نتیجه‌اش به غیرممکن بودن خواهد انجامید.

هوش مصنوعی: هرچند که شیر یک حیوان درنده است، اما این به معنای آن نیست که باید از او بیشتر از حد خود ترسید یا او را بزرگ‌تر از آنچه هست تصور کرد.

هوش مصنوعی: من به ناصبی پاسخی نخواهم داد و دیگر احتمال هیچ چیزی هم وجود ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی یک دشمن خود را نشان داد، نباید به او بی‌احترامی کرد یا او را مورد تحقیر قرار داد.

هوش مصنوعی: به من که هیچ کار بدی نکردم، در خراسان تهمت و بدخواهی باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: من هیچ گناهی جز این نمی‌شناسم که بدون دلیل و برهان، سخنی نمی‌رانم.

هوش مصنوعی: از خداوند جز از طریق محمد هیچ امیدی و ارتباطی ندارم.

هوش مصنوعی: من در دنیا کسی را بالاتر از او نمی‌شناسم و هیچ‌کس را بهتر از او نمی‌دانم.

هوش مصنوعی: عشق به آن‌ها در جانم چنان رسوخ کرده که گویی کسی را به امانت کشته‌ام و این از هر چیزی بهتر است.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم کسی به من نزدیک شود، زیرا همیشه از هر چیزی که حلال به نظر می‌رسد، می‌ترسم.

هوش مصنوعی: به کسی نگو که مانند من نمی‌چرخد و نمی‌گردد، بلکه به دنبال فریب‌کاری نباش که به خاطر من دلت را به درد نیاوری.

هوش مصنوعی: در این دنیا تجربه‌های زیادی را دیدم و با انسان‌ها در موقعیت‌های مختلف آزمایش کردم و در درون خودم به دنبال فرصتی هستم برای کشف و یادگیری بیشتر.

هوش مصنوعی: نه مال و ثروتی پیدا کردم که مرا بیشتر از رضایت نفس سیراب کند و نه احتیاطی دیدم که از پرهیز کردن بهتر باشد.

هوش مصنوعی: بعد از اینکه من به فصاحت و بلاغت رسیده‌ام، چگونه می‌توانم در برابر کسی که لال است، بنده و زیر دست او باشم؟

هوش مصنوعی: چرا من باید از نادانی پیروی کنم؟ چرا باید روباهی را در کنار شیران بزرگ ببینم؟

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان به موجودیت و محبوبیت چیزهای ناب و باارزش تکیه کرد در حالی که عناصری از نابودی و فساد در آن وجود دارد؟

هوش مصنوعی: من کسی را که زیبایی را نمی‌شناسد، در برابر خودم نمی‌پذیرم.