سخن درباره ی دگرگونی و بی مهریِ جهان و نیز پیری و جوانی است. خطاب به جهان می گوید: تو میزبان بدی هستی، کسی از خوانِ تو سیر نخورده است. نان می دهی و جان می ستانی. تو می مانی و من از میان می روم. من زبانِ تو را نیک می دانم. به یک حال نمی مانی، چنان که پیش از این نیز به یک حال نمانده ای.
خطاب به پیر می گوید: چرا این همه از پیری می نالی؟ آیا می خواهی بهره جویی از رود و سرود و نبید و زشت کاری ها را به کمال برسانی؟! تو بازی شکسته بال را می مانی، به دل مفسدی، گر به تن ناتوانی! جوان به خواهش هایِ تن خود و بهره مندی از لذایذِ زندگی علاقه دارد و تگر با جوانی خرد یار باشد،اتفاقی آسمانی است. اکنون ای پیر، می خواهی خرِلنگت را با اسبِ جوان بدوانی! اگر به ازای جوانی که از دست داده ای، خرد و دانش را به دست آورده باشی، باکی نیست. آن زمان تنت قوی و شادمان بود، اکنون جانت قوی و شادمان است. نانی بودی، نامی شدی. حال می توانی در جانت نهالِدین را بنشانی. آنگاه دین را می ستاید که جانِ جان است، و یادآور می شود که تو در دُم اژدهایی[اژدهای نفس یا دنیا ]، باید به اندیشه یِ رهایی از آن باشی. تو محکوم به فنایی، و به فرموده یِ قرآن به هر حال مرگ تو را در می یابد.
منبع: کتاب"گزیده اشعار ناصرخسرو / انتخاب و شرح جعفر شعار"

سخن درباره ی دگرگونی و بی مهریِ جهان و نیز پیری و جوانی است. خطاب به جهان می گوید: تو میزبان بدی هستی، کسی از خوانِ تو سیر نخورده است. نان می دهی و جان می ستانی. تو می مانی و من از میان می روم. من زبانِ تو را نیک می دانم. به یک حال نمی مانی، چنان که پیش از این نیز به یک حال نمانده ای.
خطاب به پیر می گوید: چرا این همه از پیری می نالی؟ آیا می خواهی بهره جویی از رود و سرود و نبید و زشت کاری ها را به کمال برسانی؟! تو بازی شکسته بال را می مانی، به دل مفسدی، گر به تن ناتوانی! جوان به خواهش هایِ تن خود و بهره مندی از لذایذِ زندگی علاقه دارد و اگر با جوانی خرد یار باشد،اتفاقی آسمانی است. اکنون ای پیر، می خواهی خرِلنگت را با اسبِ جوان بدوانی! اگر به ازای جوانی که از دست داده ای، خرد و دانش را به دست آورده باشی، باکی نیست. آن زمان تنت قوی و شادمان بود، اکنون جانت قوی و شادمان است. نانی بودی، نامی شدی. حال می توانی در جانت نهالِدین را بنشانی. آنگاه دین را می ستاید که جانِ جان است، و یادآور می شود که تو در دُم اژدهایی[اژدهای نفس یا دنیا ]، باید به اندیشه یِ رهایی از آن باشی. تو محکوم به فنایی، و به فرموده یِ قرآن به هر حال مرگ تو را در می یابد.
منبع: کتاب"گزیده اشعار ناصرخسرو / انتخاب و شرح جعفر شعار"