هوش مصنوعی: این شعر به موضوع جهل و نادانی اشاره دارد و از کسی می‌پرسد که چقدر می‌تواند به بی‌خبری و نادانی خود ادامه دهد. به عبارتی، شاعر نگران است که این وضعیت ناپسند تا چه زمانی ادامه خواهد داشت و به نوعی از شخص می‌خواهد تا به حقیقت‌ها بپردازد و از جهل خارج شود.

هوش مصنوعی: چرا به این خطاهای خودت خیره شده‌ای؟ وقتی از اشتباهاتت آگاه هستی، چرا دوباره آنها را تکرار می‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر از خطا سر باز کنی و به اشتباهاتت توجه نکنی، به درستی می‌دانم که از کسانی هستی که در عذاب و سختی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: خطای تو مانند خاری است که به زهر آغشته شده، تا کی باید در برابر این زهر، به انتظار بمانی؟

هوش مصنوعی: اگر عقل هدایت‌کننده‌ی صحیحی باشد، مانند راهبری با تجربه، چرا در مسیر خود دچار مشکلات و موانع می‌شوید؟

هوش مصنوعی: اگر با هوش و عقل خود هماهنگ نباشی، جز درد و رنج و افسوس چیزی نخواهی دید.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که روزگار هیچ‌گونه تحمل و صبری نسبت به من ندارد.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌بینی که چه باری بر دوش تو نهاده‌اند؟ وقتی که در این قید و بند هستی، چگونه می‌توانی مانند یک سوار عمل کنی؟

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی زیبایی طبیعی را تماشا کنی، در این چاه تنگ و تاریک با دقت و حیرت نگاه کن.

هوش مصنوعی: غیر از نگرانی و اندوهی که به دل می‌آورد، هر بار که در کاری ناممکن تلاش می‌کنی، جز حسرت و افسوس برایت باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: وقتی که به اشتباهات خود در زندگی پی می‌بری و از نادانی‌های دوران خود آگاه می‌شوی.

هوش مصنوعی: هیچ کاری در جهان بدون اراده و تقدیر خداوند انجام نمی‌شود.

هوش مصنوعی: مواظب باش که این دنیا محل کار و فعالیت است. بنابراین، به چه کار بیهوده‌ای مشغول هستی؟

هوش مصنوعی: نگاه کن که بعد از اینکه هیچ بودی، چگونه به مقام و خوشبختی رسیدی.

هوش مصنوعی: می‌دانی که خالق جهان به تو حق و قدرتی داده است که شایسته این خالق است.

هوش مصنوعی: اگر تو از اطاعت او سرپیچی کنی، برای تو عذاب، ذلت و خواری به همراه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: اگر در برابر بزرگ‌ترین داور ظلم و ستم کنی، از این کار پرهیز کن و از خواری و زبونی بترس.

هوش مصنوعی: اگر کار جهان به گردش افتد، به عهده‌ی توست که دین و مسئولیت خود را انجام دهی و مردانه عمل کنی.

هوش مصنوعی: زمانی که به اندازه ظرفیت و توان خود تلاش کردی، به مسیر شرافت و خوشبختی وارد شدی.

هوش مصنوعی: اگر دنیا به تو توجهی نکند، بهتر است که تو هم به دنیا توجهی نداشته باشی.

هوش مصنوعی: چون هر چیزی که هست، بالاخره به پایان می‌رسد، پس باید به زمان حال اهمیت بدهیم.

هوش مصنوعی: با زاری و ناله‌ات، مهر و محبتی از آسمان نخواهی گرفت؛ هرچند که چقدر هم آه و ناله کنی.

هوش مصنوعی: نفس حسی به عنوان یک نیروی ظلم‌گر، باعث جهل و نادانی انسان می‌شود و به او دوری از حقیقت می‌آورد.

هوش مصنوعی: از خرد و دانایی یاری بگیر و با قناعت، این دیو جنگ و جدل را شکست بده.

هوش مصنوعی: بسیاری از مردم به امید رسیدن به مقام و جایگاهی بهتر، در نهایت در شرایط نامساعد و نارضایتی باقی می‌مانند.

هوش مصنوعی: بسیاری بدون نام و نشان زندگی می‌کنند و در جست‌وجوی نان و جایگاه اجتماعی هستند.

هوش مصنوعی: مراقب باش که به کسی که به تو پناه آورده، آسیبی نرسانی. زیرا ممکن است او در شرایطی vulnerable یا آسیب‌پذیر قرار داشته باشد و با آسیب رساندن به او، نه تنها به او، بلکه به خودت نیز ضرر می‌زنی.

هوش مصنوعی: هر کسی که دلش را به تو بسپارد، در هر زمانی زیر پای تو به خواری خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: اگر به دوستی بگویی که در دنیای اطراف ما افرادی هستند که طمعی بسیار شدید دارند و می‌توانند دیگران را به خطر بیندازند، باید مراقب باشی که از این افراد دوری کنی. این خطر می‌تواند مانند خزنده‌ای باشد که به دیگران آسیب می‌زند و در نهایت منجر به آسیب به خودت شود.

هوش مصنوعی: اگر در دل تو این مار (حسادت یا کینه) جا بگیرد، هیچ‌کس را در دل خود نخواهی داشت که آن را برطرف کند.

هوش مصنوعی: اگر انسان دلش را از ترس خالی کند و با فهم و عقل خود، خطرات را در نظر بگیرد، می‌تواند با شجاعت به مقابله با چالش‌ها برود.

هوش مصنوعی: با عقل خود به دوستی کسی طمع نکن، شاید که از او یاری نگیری و همچون مار به ضرر تو عمل کند.

هوش مصنوعی: خوب است که انسان در انتخاب‌هایش به جای پر از خطر و مشکلات، گزینه‌ای بی‌خطر و خالی را برگزیده و از آنچه ممکن است آسیب برساند، دوری کند.

هوش مصنوعی: اگرچه فردی غمگین است، اما نمی‌تواند از یک پشه خردمند انتظار همدردی یا دلسوزی داشته باشد.

هوش مصنوعی: کوشش کن که از آرزوهای نابجا دست بکشی و این افراد پست و فرومایه را به حال خود رها کنی.

هوش مصنوعی: از روزی و دارایی و تندرستی و همچنین از فکر و علم و آگاهی.

هوش مصنوعی: نعمت‌های بی‌نظیر خداوند را یکی یکی بشمار و به جسم و جان خود احساس کن.

هوش مصنوعی: اندیشه کن که چرا برای خود در این دنیا مانند یک حصار محدود کرده‌ای.

هوش مصنوعی: و سپس، زمانی که به تو حکمرانی بر تمامی جانوران داده شده است.

هوش مصنوعی: همه‌ی افراد در نظر تو خوار و افتاده هستند، اما تو همچون سرو و جویباری با شکوه و با عظمت هستی.

هوش مصنوعی: هر کسی به نوعی در تلاش است و به دنبال راهی می‌گردد، برخی به سمت ایوان می‌روند و برخی به سمت بخاری.

هوش مصنوعی: راز تو فقط این نیست که چغانی (غنای بالای صدا) بلخی هستی، بلکه این است که تو بخارایی نیز هستی.

هوش مصنوعی: شما در این مسیر به شدت گیج و سردرگم شده‌اید، چرا که نمی‌توانید قدمی بردارید و از آن عبور کنید.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که این وضعیت اجتناب‌ناپذیر است، اما هنوز هم نمی‌توان به طور قطع و مطمئنی دربارهٔ آن صحبت کرد.

هوش مصنوعی: یک راز بزرگ و دشوار وجود دارد که جایگاه آن در دل‌ها محدود است و نمی‌تواند به راحتی در آنها جا بگیرد.

هوش مصنوعی: اگر تو به بند خداوند توانا وابسته باشی، اهل معرفت این راز را درک خواهند کرد.

هوش مصنوعی: اگر گردن تو طوقی ندارد، نباید به خاطر خشکی و بی‌حالی آن را دور بیندازی.