هوش مصنوعی: آیا سخن خوب را می‌شنوی یا نه؟ امروز دیگر خبری از هشیاری و آگاهی شب گذشته نیست.

هوش مصنوعی: چون در میان شور و هیجان شعر و ترانه هستی، نمی‌توانی به درستی حکمت و معنا را درک کنی.

هوش مصنوعی: پرده‌ای میان تو و آن حقیقت بزرگ وجود دارد، همان پرده‌ای که بر روی چهره‌ی کوه بلند کشیده شده است.

هوش مصنوعی: اگر تو جز خوابیدن و خوردن چیز دیگری نمی‌دانی، پس تو مانند یک حیوان هستی که فقط در لانه‌اش زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: این خانه چگونه ساخته شد که این گوی سیاه را در وسط آن قرار داده‌اند؟

هوش مصنوعی: به این فکر کن که چرا خالق از دامی که برای تو طراحی کرده، غافل شده‌ای وقتی که به دانه‌ای که برایت گذاشته، توجه نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: به یاد داشته باش که وقتی چیزی از بین می‌رود، ممکن است به دلیل ناپدید شدنش، دیگر دلیلی برای توجیه آن وجود نداشته باشد.

هوش مصنوعی: آیا نمی‌بینی که این نفس زیبا و شاداب چگونه در این زنجیرها اسیر و درمانده شده است؟

هوش مصنوعی: ای عزیز، به جز تو هیچ چیز این خانهٔ زیبا را زینت نمی‌بخشد.

هوش مصنوعی: دیوار بلند به این دلیل وجود دارد که کسی آنچه درون خانه هست را نبیند و از بیرون متوجه نشود چه چیزی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: وقتی که او با خانهٔ بیگانه آشنا شد، به این فضا عادت کرد و در این شرایط به زندگی ادامه داد.

هوش مصنوعی: او اکنون به این فکر است که اینجا خانه و مکان همیشگی اوست.

هوش مصنوعی: زندگی همچون درختی است و روح انسان مانند پرنده‌ای در آن. جسم انسان به مثابه آشیانه‌ای برای این پرنده است.

هوش مصنوعی: ای انسانی که با اندیشه‌ات سخن می‌گویی، حکمت مانند دهانی از آهن در وجودت است که می‌تواند از قدرت و استحکام کلام تو حکایت کند.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که کسی که تو را به اینجا نیاورد، در واقع به طور بی‌مورد و تصادفی در این گنجینه قرار داده است؟

هوش مصنوعی: تا وقتی که آیات و نشانه‌های بی‌پایان بر این لوح به تو نشان داده شود.

هوش مصنوعی: تو را از میان ما دور کردند، گهی به چشم تو نگاه می‌کنند و گهی به گردن و گهی به مثانه.

هوش مصنوعی: انگار دوباره جوان شده‌ام، در باغ‌ها بسیار زندگی می‌کنم و درختانم هم خشک و هم تر جوانه می‌زنند.

هوش مصنوعی: وقتی که فرد عاقل به کارش تمرکز می‌کند، مانند گربه‌ای نیست که به هر چیزی حواسش پرت شود.

هوش مصنوعی: مردی بیدار و آگاه هرگز بر وطن و خانهٔ خانواده‌اش تکیه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: به حرف‌های این گنبد آبی رنگ توجه کن و ببین که در دام قصه‌ها و افسانه‌ها چه احساسی پیدا خواهی کرد.

هوش مصنوعی: هر چیز که خارج از این نشان به تو نمایان شود، با تیر و کمان تو به دست می‌آید و قابل دستیابی است.

هوش مصنوعی: شخصیت تو مانند دفتری است که به روشنی نوشته شده و در آن ویژگی‌های زمانه خودش را نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: این دنیا مانند سنگی سخت و بی‌روح است، در حالی که دنیای دیگر، به مانند زر و طلا، عقل و خرد را به نمایش می‌گذارد و معیار سنجش حق و باطل را تعیین می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که سنگ با ترازوی درست سنجیده می‌شود، فقط حقیقت را بیان می‌کند و هیچ چیزی جز راست نمی‌گوید.

هوش مصنوعی: کسی که با کلامش پیام خداوند یکتا را به ما منتقل کرد.

هوش مصنوعی: او به عنوان نماینده و معیار عقل، به حقیقت و درستی اشاره دارد و به همه چیز به روشنی و وضوح می‌نگرد.

هوش مصنوعی: بر دنیا، دین در اوج خود قرار گرفت و خانه حق در آن استحکام و استواری خاصی پیدا کرد.

هوش مصنوعی: وقتی به خانهٔ دین وارد می‌شوی، چه چیزی را انتظار داری؟ چرا در آستانه باقی مانده‌ای و قدم در درون نمی‌گذاری؟

هوش مصنوعی: هاروت همان کسی است که به تو نشان داده که چگونه از خانه‌ات خارج شوی و به راهی برسی که همیشه ادامه دارد.

هوش مصنوعی: در خانه بی تو احساس تنهایی می‌کنم، زیرا در دل من عشق تو وجود دارد و در قلب تو خبری از من نیست.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف حالتی می‌پردازد که فردی در حال درگیر شدن در مباحث و قیل و قال‌هاست. همچنین به نوعی به حالت نشئگی و سرخوشی ناشی از نوشیدنی‌های الکلی اشاره دارد. در واقع، این ابیات نشان‌دهنده تناقضاتی است که بین حالت روحی و اجتماعی فرد وجود دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که اگر مذهبی وجود نداشته باشد، انسان از ترس پیامدهای ناشی از رفتارهایش، خود را در کنترل و محدودیت نگه می‌دارد و از عواقب بد دوری می‌کند. به عبارت دیگر، نبود یک چارچوب اخلاقی باعث می‌شود که آدمی به دلیل ترس از مجازات یا عواقب بد، مواظب رفتار خود باشد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که نوشیدنی‌های دارای الکل به همراه عطر گل‌ها و طعم گیاه رازیانه، حالتی مجاز و خوشایند دارند.

هوش مصنوعی: ای کسی که فنون فریب و نیرنگ را به خوبی آموخته‌ای، این گفتاوری از فلانی است درباره فلانی دیگر.

هوش مصنوعی: تو به خاطر جهل و نادانی، بر وجود خود سخت می‌گیری و خود را به پرتگاه هلاکت نزدیک می‌کنی.

هوش مصنوعی: آن کسی که محبت و جایگاه خود را به تو داد، با صمیمیت و تواضع به آنجا رفت.