هوش مصنوعی: با نگاه پررنج و اشک‌هایم بر درد دل خود می‌افزایم، گویی که به تحمّل سوزش ناگوار کبابی مشغولم، و در این میان قطرات اشک از چشمانم سرازیر می‌شود. بی‌خبر از آنکه در این وضعیت، حتی یک لحظه هم نمی‌توانم به آرامش برسم.

هوش مصنوعی: همه عشق را به ویژگی‌های دیوانگی و بی‌خودی نسبت می‌دهم و عقل را به خودم نسبت می‌زنم که به خاطر همین حالت خراب و آشفته‌ام است.

هوش مصنوعی: شب‌ها با صداهای بلندی به سوی خانه‌ات می‌روم و حتی از سگ‌های در کوچه هم صدای خودم را می‌شنوم که پاسخی می‌دهند.

هوش مصنوعی: در صبح زود، نسیم ملایم زلف تو را با خود برد و دل من به خاطر این موضوع در هم و پریشان شد، یا شاید طاقت و تحملش تمام شد.

هوش مصنوعی: در شب که غم جدایی به سراغم می‌آید، ناله‌ام به قدری دل‌خراش است که زهره (ستاره) مرا دعوت می‌کند تا با نواختن رباب (ساز) خودم را تسکین دهم.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند گره‌ای است که وقتی بر گردن من می‌افتد، تپش قلبم را از بین می‌برد و من مانند پرنده‌ای که در دام افتاده و مرده، از اضطراب خود کشته شده‌ام.

هوش مصنوعی: احساسات دردناک هر فردی ناشی از غم و اندوهی است که در دل دارد، اما ناله ناصر از زیبایی‌ها و آرزوهای دل اوست، که به مانند بت‌هایی برای قلب و خواسته‌هایش هستند.