سیدای نسفی » شهر آشوب » شمارهٔ  ۱۸ - قناد

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مه قناد می ریزد شکر از لعل خندانش</p></div>
<div class="m2"><p>لب شیرین نمی سازد مگر خالیست دکانش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به دیدن وزن سازد هر متاعی را که پیش آید</p></div>
<div class="m2"><p>کند کار ترازو با حریفان چشم فتانش</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۹ - قناد

مه قناد می ریزد شکر از لعل خندانش
لب شیرین نمی سازد مگر خالیست دکانش
به دیدن وزن سازد هر متاعی را که پیش آید
کند کار ترازو با حریفان چشم فتانش

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و شیرینی لبان معشوقه‌اش اشاره می‌کند و می‌گوید که شکر (شیرینی) او مانند مه لطیف است. او همچنین به این نکته اشاره دارد که تنها زمانی لب‌های شیرین او حس می‌شود که دکان عشق خالی نباشد. در بخش دیگر، شاعر می‌گوید که با دیدن معشوق، هر کالایی که به او عرضه شود، وزن و ارزش آن سنجیده می‌شود و کار ترازو با نگاه‌های جادویی معشوق انجام می‌شود.

شمارهٔ  ۱۷ - قناد

شمارهٔ  ۱۸ - قناد

هوش مصنوعی: ماه قنادی که شکر را از لب‌های خندانش می‌ریزد، نمی‌تواند لب‌های شیرینی بسازد مگر اینکه دکانش خالی باشد.

مه قناد می ریزد شکر از لعل خندانش

لب شیرین نمی سازد مگر خالیست دکانش

هوش مصنوعی: هر کالایی که به چشم بیفتد، به نوعی وزنی پیدا می‌کند و ترازو نیز در رقابت با زیبایی‌های آن مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

به دیدن وزن سازد هر متاعی را که پیش آید

کند کار ترازو با حریفان چشم فتانش

شمارهٔ ۱۸ - قناد

اطلاعات

برگردان به زبان ساده