هوش مصنوعی: هر شب دلتنگی و دوری از آن معشوق بدجنس مرا می‌سوزاند و در هر گوشه‌ای که دراز می‌کشم، درد و ناراحتی به جانم می‌افتد.

هوش مصنوعی: اگر هر جذبه و جادویی را بر دل خود بنویسم، نمی‌توانم از زیبایی و سحر آن نرگس چشم‌نواز فاصله بگیرم و او تاثیرش را بر من خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم کدام خط سبز در باغ است که هر شب، باغبان گل‌های خوشبو را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: از این پس، آغوشم همچون طوماری به گردن من آویخته شده است و دلم نمی‌داند تا کی باید منتظر باشد که آن بازوی سوزان را دوباره لمس کند.

هوش مصنوعی: دلم به خاطر عشق مجنون نرم و منعطف می‌شود و آتش عشق او مانند زنجیری است که هر لحظه به من فشار می‌آورد و می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: هر کجا که آسمان بی‌پایه و بنیاد، سرای دولت و قدرتمندی ایجاد کند، از یک سو آب ریخته می‌شود و از سوی دیگر، آتش افروخته می‌شود.

هوش مصنوعی: زمین هرگز کشاورز را ناامید نمی‌کند و از تلاش او پشیمان نمی‌شود، حتی اگر زخم و درد در کارش داشته باشد، به شرط اینکه داروی مناسب درد را پیدا کند و استفاده کند.

هوش مصنوعی: وقتی صبح روشن می‌شود، شب با دود از خود بیرون می‌آید. اگر رومی بتواند به سرزمین هند برسد، آنجا را آتش می‌زند و ویران می‌کند.

هوش مصنوعی: از تصویر زیبای وحشی در ابتدای شعر، زیبایی غزل مانند برق در صحرای بیابان می‌درخشد و فرارهای این آهو، فضای بیابان را شعله‌ور می‌کند.

هوش مصنوعی: به قلب من آتشی درگرفته و من از غم‌های معشوقی با ابروهای چارگانه، به شدت رنج می‌برم.