هوش مصنوعی: هان، ای مردان! این طلسم را که محکم است بشکنید و پا به بیرون بگذارید، زیرا شما مالک جان و جسم خود هستید.

هوش مصنوعی: به خاطر محبوب خود، به جسم و ظاهر خود بی‌اعتنا باش و جان خود را فدای او کن.

هوش مصنوعی: خود را از محدودیت‌های جسمی و روحی رها کن و به فرازهایی بالاتر از تمام مشکلات و تنگناها برس.

هوش مصنوعی: به جهانی که سراسر پر از نور پاک است نگاه کن. جهانی که از آب، باد و خاک آزاد است و هیچ‌گونه وابستگی به این عناصر ندارد.

هوش مصنوعی: در جایی که گل‌ها شکوفا شده‌اند، دانشمندی را می‌بینی که مانند باغی پر از گل‌های مختلف، در فضایی نامحدود وجود دارد.

هوش مصنوعی: پرده را از روی زیبایی دل بردار و زیبایی جان را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: پس در آن لحظه به نقش‌های عجیب معشوق نگاه کن، بی‌آنکه از رقیب نگران باشی.

هوش مصنوعی: در این سرزمین، هیچ دزدی و فریبکاری وجود ندارد و فقط افراد درستکار و راستگو در آن زندگی می‌کنند.

هوش مصنوعی: دوستان همیشه در کنار یکدیگرند و در طول روز و شب در فضای محبت و دوستی به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: دوستانه‌ای که هیچ گونه نفاق و دورویی در آن وجود ندارد، همه باید با هم متحد و یگانه باشند.

هوش مصنوعی: بدن‌هایشان از یکدیگر فاصله دارد، اما روح و هدف‌شان یکی است و معشوق آنها نیز یکسان است.

هوش مصنوعی: دنیا و زندگی را تصور کن که از هر گونه رنج و سختی و اندوه خالی باشد، بدون فکر کردن به گذشته و آینده، فقط آرامش و خوشی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: عناصر در آن سرزمین به تضاد عادت دارند و آنجا نمی‌توانند از وزش باد فرار کنند.

هوش مصنوعی: نه زخم گرسنگی دارم و نه بار سنگین سیری، نه بلای حرص بر من سوار است و نه ذلت طمع بر من سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: در هوای سرد زمستان، گرمای تابستان و نازکی پارچه‌ی حریر را آرزو می‌کنیم.

هوش مصنوعی: ای جان من، تا کی در رنج و غم خواهی بود؟ روزها در سختی و شب‌ها در درد و ناراحتی به سر می‌بری.

هوش مصنوعی: دل تو از آن پیشامدهای سخت و ناگوار ناراحت نشده است، اما حالا که به این وضعیت دشوار و تنگی رسیده‌ای، احساس گرفته و تنگ‌نقشی می‌کنی.