هوش مصنوعی: اگر پنبه در گوشتان نبود و اگر هر دو گوشتان می‌شنید، متوجه می‌شدید.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ی دل را می‌شنیدی و شکایت‌های بی‌پایان آن را می‌فهمیدی.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که تو باید بشنوی و درک کنی که چگونه کسی می‌تواند با دوستان و خانواده‌اش صحبت کند و ارتباط برقرار کند.

هوش مصنوعی: شخصی به شدت از دوری و تنهایی خود شکایت می‌کند و از دیگران می‌خواهد که خداوند را به یاد آورند و او را در این حال ناامیدی فراموش نکنند.

هوش مصنوعی: ما همچون پرنده‌ای هستیم که در قفس گرفتار شده و ذلیل شده‌ایم. یادآوری کنید از وفا و ایثار در این دشت و فضا.

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که در قفس است، بال‌هایش را باز کرده و به زیبایی در باغ پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: بدون توجه به زیبایی‌های محیط و گلزار، آرزوی بازگشت به خانه و آرامش از ذهنم رفته است.

هوش مصنوعی: ای آزادگان، شما که در این دنیای سخت و تنگ زندگی می‌کنید، به یاد من باشید و مرا فراموش نکنید وقتی در زندگی‌تان روی به زیبایی‌ها و خوشی‌ها می‌آورید.

هوش مصنوعی: ای آزادگان خوشحال و شاداب، مانند شاخه‌های درخت که از زیبایی باغ و بهار سرشارند.

هوش مصنوعی: به یاد آورید که با دلسوزی یک لحظه به خاطر این زندانی که در دام و قفس گرفتار است، فکر کنید.

هوش مصنوعی: ای دوستان، در سرزمین خود به یاد داشته باشید که گاهی وفا و دوستی را از من فراموش نکنید.

هوش مصنوعی: من هم در آنجا جایی برای زندگی داشتم و محبوبی مهربان در کنارم بود.

هوش مصنوعی: عهدی با لب شیرین او بسته‌ام و یاد آن عهد و آن پیوند در دلم باقی است.

هوش مصنوعی: به یاد می‌آورم آن زمان‌ها و توافق‌هایی که داشتیم، آن محبت‌ها و لطف‌هایی که به یکدیگر نشان می‌دادیم.

هوش مصنوعی: یادمان باشد روزهای خوشی که همراه دوستان گذراندیم و لحظات لذت‌بخش در باغ و بوستان.

هوش مصنوعی: نشستن با هم در چمنزار و راه رفتن به سمت جویبار.

هوش مصنوعی: ای کاش آن روزهای خوب و خوش را دوباره تجربه می‌کردیم، ای کاش آن دشت‌های سرسبز و زیبا را دوباره می‌دیدیم.

هوش مصنوعی: چه خوب است دوستان وفادار و چه زیباست باغبانی که با صفاست.

هوش مصنوعی: این روزها و زمان‌های شاداب بسیار خوشایند و زیبا هستند، مانند صبح‌ها و شام‌های با شکوه.

هوش مصنوعی: من در تنهایی و دوری از تو به شدت در حال سوختن هستم، از شوق و حسرتی که دارم. آه، چه غم‌انگیز است که از هم جدا شده‌ایم!

هوش مصنوعی: شعله‌های آتش جدایی دلم را سوزانده و در سینه‌ام آتش‌هایی را روشن کرده است.

هوش مصنوعی: در دل من آتشی وجود دارد که به شدت می‌سوزد و باعث درد و رنج من می‌شود.

هوش مصنوعی: آتش پنهانی در وجود من در حال ظهور است. ای کاش این آتش مانند نخل طور باشد.

هوش مصنوعی: آتش درونم که پنهان بود، حالا آشکار شده است و مفتی شهر شما هم بی‌ارزش و بی‌اعتبار شده است.

هوش مصنوعی: آتش درونی من اکنون بروز کرده و لباس و عمامه و دفتر را سوزانده است.

هوش مصنوعی: باد مهر و محبت من را با خود برد و درگیر مسائل و جدل‌های دنیایی نشدم.

هوش مصنوعی: نشستید و مرا به آرامش دعوت کردید، گویی بر من حالتی از شور و جنون مستولی شده است.

هوش مصنوعی: در دل من، هوش و عقل از بین رفته و نمی‌دانم جنونم مرا به کجا می‌برد.

هوش مصنوعی: اکنون دو صد زنجیر را می‌شکنم و با چهار بار تکبیر، نقشه‌ام را عملی می‌کنم.

هوش مصنوعی: آتش سوزان در درونم پنهان است، و تا کی باید این طوفان در دلم مخفی بماند؟

هوش مصنوعی: به صراحت می‌گویم که من دیوانه‌ام و از عقل و خرد دور هستم.

هوش مصنوعی: سرآمدی که تنها به مصلحت فکر می‌کردم و دانایی و حکمت را فراموش کرده بودم، اکنون در میان مشکلات و سختی‌ها تمام آن دانش و فرزانگی‌ام بی‌فایده شده است.

هوش مصنوعی: از این به بعد نیازی به کار کردن با مصلحت نداریم و از جنون و دیوانگی خودم هم شرمنده نیستم.

هوش مصنوعی: عاشقان هیچ خجالتی از دیوانگی ندارند، بله، عشق واقعی دارای جنون و ویژگی‌های منحصر به فرد است.

هوش مصنوعی: مجنون در برخی مواقع افراد عاقل را دیوانه می‌کند و گاهی نیز دیوانه‌ها را به حالت عقل می‌آورد.

هوش مصنوعی: گاه پیش می‌آید که یک فیلسوف با نادانی خود مواجه می‌شود، حتی اگر با کودکی که هنوز الفبا را می‌آموزد هم‌صحبت شود.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات کودک بی‌سواد می‌تواند دلیلی باشد که فرشتۀ وحی، جبرئیل، از او چیزهایی بیاموزد.

هوش مصنوعی: گاهی آتش برای ابراهیم خلیل می‌شود و زمانی دیگر موسی را به سمت رود نیل می‌برد.

هوش مصنوعی: فرهاد با تیشه در دست، صدایم کن که این کوهی که بی‌پایه است را بشکن.

هوش مصنوعی: ای فرهاد، که با تلاش و قدرت خود کوه بیستون را تراشیدی، سلام بر دستان و بازویت باد.

هوش مصنوعی: حالا زمان آن رسیده که با عزم و اراده، به چالش‌های زندگی روی بیاوری و محدودیت‌های خود را کنار بگذاری. مانند تیشه‌ بر سنگ بیستون، با قدرت به مقابله با دشواری‌ها بپرداز و جایگاه واقعی خویش را پیدا کن.

هوش مصنوعی: هر کسی که به محبت و زیبایی یک انسان جذاب دل ببندد، زندگی‌اش شایسته و لایق چه چیزی می‌تواند باشد؟

هوش مصنوعی: ای جوان، در راه عشق تردید نکن؛ زیرا با این کار می‌توانی به زندگی ابدی دست پیدا کنی.

هوش مصنوعی: ای محبوب، در مقابل وجودم هیچ نباش، زیرا که وجود همیشه زنده و پایدار از ما جدا نیست.

هوش مصنوعی: دوستانم، مرا در راه عشق بکشید و جسمم را نزدیک به خودتان بیندازید.

هوش مصنوعی: در حال حاضر، صبح روز عید فرا رسیده و من از شما می‌خواهم که برای معشوق خود، جانم را فدای او کنید.

هوش مصنوعی: ای دوستان، به جانم قسم، جانم فدای شما، من را سر ببرید، من را سر ببرید، مانند قربانی که برای شاه ذبح می‌شود.

هوش مصنوعی: پس این بدنم را به خون آغشته کنید و آن را بر روی زمین بیندازید تا در راه شکار قرار دهم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که از روی رحمت، نگاهی به این بدن بی‌پام و بی‌سری بیندازد.

هوش مصنوعی: با یک نگاه می‌تواند به کسی عمری جاودانه ببخشد و او را از وابستگی به خوب و بد رها کند.

هوش مصنوعی: ای زیبا، کمی از این سخن را مختصر کن، زیرا من نمی‌توانم آنچه را نمی‌بینم، درک کنم.

هوش مصنوعی: دل شاد و پر از احساسات را دوباره شرح می‌دهم؛ نکند که از تشنگی بمیرم نزدیک جوی آب.

هوش مصنوعی: قافیه‌ها برایم محدود است، بنابراین به تو گفتم که به جای آن می‌توانم رود نیل یا جیحون را برایت توصیف کنم.

هوش مصنوعی: اگر قافیه‌هایمان تنگ و مشکل نمی‌شد، ما نیز به تو به طور ساده و صادقانه می‌گفتیم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که تو خود مانند دریا هستی و من چه دریایی‌ام که پر از طوفان و هیجان هستی. به عبارت دیگر، وجود تو مانند دریا عمیق و پر از رخدادهاست و در عین حال من هم پر از احساسات و دگرگونی‌ها هستم.

هوش مصنوعی: در وجود تو، از عمق بی‌پایان یک دريای بزرگ، دوصد رودخانه‌ی دجله به آرامی جاری است.

هوش مصنوعی: آب شیرین و خوشگوار دجله همیشه به تو می‌رسد، همانند بهاری که ویژگی‌هایش را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای استاد مهربان ما، لطفاً قطره‌ای از آن دریا بر ما بریز.

هوش مصنوعی: اگر به یاد مرگ بیفتی، پیش از آنکه واقعاً بمیری، این درک و آگاهی از مرگ است که اساس و زیربنای هر زندگی است.

هوش مصنوعی: به ما نشان بده که چگونه می‌توان از این مردن عبور کرد، زیرا اشتیاق این دل‌ها از دست ما خارج شده است.