مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۸۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم بجهم همچو کبوتر ز کفت</p></div>
<div class="m2"><p>گفت ار بجهی کند غمم مستخفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم که شدم خوار و زبون و تلفت</p></div>
<div class="m2"><p>گفت از تلف منست عزو شرفت</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1332

رباعی شمارهٔ ۳۸۶

گفتم بجهم همچو کبوتر ز کفت
گفت ار بجهی کند غمم مستخفت
گفتم که شدم خوار و زبون و تلفت
گفت از تلف منست عزو شرفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شخصی به معشوق خود می‌گوید که اگر به او بی‌توجهی کند، احساس غم و خوارگی خواهد کرد. معشوق در پاسخ می‌فرماید که غم او به خاطر همین بی‌توجهی‌اش است و از این وضعیت به او عزت و شرافت می‌بخشد. شعر به نوعی بیانگر رابطه پیچیده بین عشق و عزت نفس است.

رباعی شمارهٔ ۳۸۴

رباعی شمارهٔ ۳۸۵

هوش مصنوعی: گفتم مثل کبوتر از دستم بپرم، گفت اگر بپرخی، غم من هم سنگین‌تر می‌شود.

گفتم بجهم همچو کبوتر ز کفت

گفت ار بجهی کند غمم مستخفت

هوش مصنوعی: گفتم که در زندگی به ذلت و حقارت افتادم و از هم پاشیدم، او در پاسخ گفت که این ذلت تو ناشی از افتخار من است.

گفتم که شدم خوار و زبون و تلفت

گفت از تلف منست عزو شرفت

رباعی شمارهٔ ۳۸۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها