تو مکتبِ بزرگان عاشق و ادیب بی‌عقلی نی؛ بلکه ایقد «عشق» سلطنت و حکومت داره که شخصِ عاشق از خود بی‌خوده و عقلش هم غرقِ مدهوشی و شیداییِ محبوبه.

به همی خاطرم کسی نمی‌تونه با بلندایِ عقلِ حسابگر به عشق برسه.

«شرطِ اول قَدَم آنست که مجنون باشی»

ولی چون خدا خواهانه و توانا و مقتدر، از لطف و مهربونیش بی‌چشمداشت «هر تأمینی» میکنه.

«قل بفضل الله و برحمته فبذلک فلیفرحوا هو خیر مما یجمعون»