مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۸۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل تا ریش و خسته میدارندت</p></div>
<div class="m2"><p>دیوانه و پای بسته میدارندت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>مانندهٔ دانه‌ای که مغزی داری</p></div>
<div class="m2"><p>پیوسته از آن شکسته میدارندت</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1314

رباعی شمارهٔ ۱۹۰

ای دل تا ریش و خسته میدارندت
دیوانه و پای بسته میدارندت
ماننده دانه ای که مغزی داری
پیوسته از آن شکسته میدارندت

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی از دل و احساس شاعر است که نشان می‌دهد دلش در عذاب و رنج است. او احساس می‌کند که شرایط سخت و فشارهای زندگی او را مانند دانه‌ای در قفس نگه داشته و نمی‌گذارد که آزاد و آرام باشد. دل او همچنان دچار درد و دلشکستگی است و مانند یک دیوانه و پای بسته حس می‌کند که در تنگنا قرار دارد.

رباعی شمارهٔ ۱۸۸

رباعی شمارهٔ ۱۸۹

https://api.ganjoor.net/api/audio/xml/32327

هوش مصنوعی: ای دل، تا زمانی که تو را به زخم و رنج دچار می‌سازند، همچنان مجنون و در بند نگه‌خواهند داشت.

ای دل تا ریش و خسته میدارندت

دیوانه و پای بسته میدارندت

هوش مصنوعی: شبیه به دانه‌ای هستی که همیشه از آن جدا می‌شوند و مغزش را بیرون می‌آورند.

مانندهٔ دانه‌ای که مغزی داری

پیوسته از آن شکسته میدارندت

رباعی شمارهٔ ۱۸۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

خوانش ها

رباعی شمارهٔ ۱۸۹ به خوانش بهناز شکوهی

حاشیه ها