مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۶۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صحت که کُشد سقم و رنجوری به</p></div>
<div class="m2"><p>زان جامه که سازی بستم عوری به</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشمی که نبیند ره حق کوری به</p></div>
<div class="m2"><p>صحبت که تقرب نبود دوری به</p></div></div>

کلیات شمس تبریزی انتشارات امیرکبیر، تهران، ۱۳۷۶ » تصویر 1447

رباعی شمارهٔ ۱۶۳۲

صحت که کشد سقم و رنجوری به
زان جامه که سازی بستم عوری به
چشمی که نبیند ره حق کوری به
صحبت که تقرب نبود دوری به

هوش مصنوعی: این شعر به نکات مهمی در مورد حقیقت و درک اشاره دارد. به این معنی که اگر حقیقت و صحت وجود نداشته باشد، رنج و درد هم به دنبال آن خواهد آمد. همچنین، اگر چشم کسی نتواند مسیر درست را ببیند، او به نوعی نابینا خواهد بود. در نهایت، اگر صحبت و گفتگویی وجود نداشته باشد که به نزدیکی و نزدیکی روحی منجر شود، همیشه فاصله و دوری خواهد بود. به طور کلی، این اشعار درباره اهمیت حقیقت، بینایی و ارتباطات انسانی هستند.

رباعی شمارهٔ ۱۶۳۰

رباعی شمارهٔ ۱۶۳۱

هوش مصنوعی: سلامتی می‌تواند رنج و بیماری را از بین ببرد، اما آن لباس که برای پوشاندن عیوب خود دوخته‌ام، نمی‌تواند عیوب را مخفی کند.

صحت که کُشد سقم و رنجوری به

زان جامه که سازی بستم عوری به

هوش مصنوعی: چشمی که نتواند حقیقت را ببیند مانند نابینایی است که به سمت حق نزدیک نخواهد شد، حتی اگر در کنار دیگران باشد.

چشمی که نبیند ره حق کوری به

صحبت که تقرب نبود دوری به

رباعی شمارهٔ ۱۶۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده