خو با ما کن ز دیگران خو واکن

زیبائی به دنیای بیرون تعلق دارد و نویی و گسترش را موجب می‌‌شود و معنی‌‌ها را آشکار می‌‌سازد زیرا معنی‌‌ها سبب زیبائی هستند، پس زیبائی راه درون را می‌‌گشاید و درون را از تسخیر جسم آزاد می‌‌سازد
اینجا جلال دین راهنمایی بزرگی می‌‌کند، هیچ کس دیگری را سراغ نداریم که آموزگار معنی‌ باشد و راه دیگری را و خوی دیگری را با آن نیالوده باشد جز جلال دین و آموزگار او شمس
حقیقت نهائی که بیان می‌‌شود در پاره اخر همان گونه که از رباعی انتظار می‌‌رود، این است که دل دری است که زیبائی‌ها را به درون شکار می‌‌کند و سینه یا درون انسان با آن گسترش می‌‌یابد